Camelride and sand dunes

Om maar even met de deur in huis te vallen: mijn oog is mooi dik en blauw, maar voor ik thuis ben is dat wel weer over.

Na 60 km asfaltweg en 120 km bumpy sandroad komen we aan bij de Khongor sand dunes. Onderweg reden we weer door de mooiste landschappen met o.a. kilometers paars en wit bloeiende bieslook en dus een duidelijk aanwezige uienlucht. In de verte bergen waarvan het, door de vegetatie, leek of iemand had geprobeerd om met een natte vinger de onderkant uit te vegen. Het zag er heel bizar uit! Ook hier weer volop kuddes paarden, geiten, kamelen en af en toe een kadaver. Inmiddels weet ik ook hoe je een wilde kameel van een domistic kan onderscheiden: de wilde zijn kleiner, hebben kortere poten, kleinere bulten en een lichtere kleur. Dat ik toch al die tijd heb kunnen leven zonder dat verschil te weten! :-)

In het nieuwe kamp worden we welkom geheten door de heer de huizes en nemen we plaats in zijn ger. We doen een rondje snuiftabak (prikt in je neus als peper) en dan begint het vragenrondje: namen, leeftijden en waar we vandaan komen. We mogen hem ook vragen stellen, maar niet hoeveel dieren hij heeft want dat is onbeleefd.
Dan krijgen we van zijn vrouw een bord met onze lunch in handen geduwd: rijst met tonijnsalade! Het moet niet gekker worden!

Na de lunch gaan we met 4 tegelijk een rit op een kameel maken. Niet spannend, want ze zitten aan elkaar vast en zijn reuze mak. Wel briesen ze soms als een paard en spetteren dan flink in het rond. Of de kameel die achter je loopt heeft jeuk aan zijn neus en komt dat oplossen door tegen jouw been aan te schuren. Fijn! Af en toe maken ze voor zo'n groot beest een klein, grappig squeek geluidje. Een beetje als een verkouden muisje. Er vliegt een arend heel laag over ons heen zodat we hem goed kunnen zien. Helaas had ik mijn camera net niet binnen handbereik.

Bij het avondeten krijgen we, als we dat willen, kamelenvlees. Het heeft een duidelijke smaak, maar is best lekker. En weer eens wat anders na al dat schapenvlees. Mongolië is echt een vleesetersland, zowel bij de lunch als bij het avondeten krijg je volop vlees. Ik ben inmiddels lunch vegetariër, want het word me wat veel allemaal.

Het toilet hier is trouwens weer een ramp! Stank en volop vliegen! De bedden, nergens echt goed, zijn hier niet meer dan hout waar een kleedje op ligt. Ik heb nog niet 1 nacht echt goed geslapen en dat zit er voor vanavond ook niet in.
Maar voor het zover is moet er nog een 300m hoge duin beklommen worden. Op blote voeten sjokken we hijgend en puffend door het rulle zand. Ik wilde eerst niet mee, maar toen iedereen al 2 minuten weg was bedacht ik me en ben er toch maar aan begonnen. Omdat iedereen in zijn eigen tempo loopt had ik de laatste al snel ingehaald. De voorlaatste zijn het Franse stel van halverwege de 20. Zij heeft geen vingers, alleen duimen, veel littekens op haar handen, onderarmen en waar haar vingers zouden moeten zitten. En alsof dat niet genoeg is heeft ze ook geen (onder?)benen maar prothesen van titanium. Hij duwt haar onder haar billen omhoog en soms moet ze even zitten om weer verder te kunnen. Maar ze ploetert verder en no way dat ik haar voorbij ga! Dus ik hou een meter of 4 afstand, als zij rust wacht ik ook en als ze weer opstaat ga ik ook kalm aan verder. De laatste 20 meter kruipt ze op handen en voeten omhoog en ik blijf mijn afstand houden. Als ze boven is ploft ze neer op haar buik en iedereen juicht voor haar. Wat een doorzettingsvermogen heeft die vrouw!

Weer terug in het kamp, het is inmiddels donker en het waait stevig, zitten we alle 8 in 1 ger en drinken wodka. Omdat we niets hebben om het mee te mixen hebben we een paar zakjes aardbeienthee in een fles mineraalwater gedaan en dat doen we in onze beker bij de wodka. Het smaakt nog goed ook! Het is leuk om weer te ervaren hoe snel onbekenden van verschillende nationaliteiten en leeftijden een groep vormen en hoe er heel snel gewoontes ontstaan.

Net als iedereen naar bed gaat (zoals alle avonden 4 personen per ger en ook die combinaties zijn al routine) begint het te regenen. De gers zijn allemaal open aan de top, dus snel uitgezocht hoe ze dicht moeten en uiteraard helpt iedereen elkaar.