Onderweg naar Ulaanbaatar

Na 3 vliegvelden, 2 vliegtuigen en 14 uur sinds ik thuis de deur achter me dicht trok, ben ik in Mongolië. De reis was lang maar verliep soepel en zonder problemen. De Russische piloten van Aeroflot landen zachtjes en bij de tussenlanding in Moskou stond al een grondstewardess klaar om iedereen de juiste gate te vertellen.
Tijdens de laatste en langste vlucht zat ik met een Mongolese en een Tsjechische op de 'baby row'. Zonder baby's maar met heel veel beenruimte. Relaxed dus! Er willen blijkbaar niet veel mensen naar Mongolië, want het was maar een klein vliegtuig. En geen beeldscherm te bekennen, dus gelukkig had ik mijn e-reader bij de hand.

Vanuit de lucht leek Mongolië op een heel groot vel groen papier wat tot een prop was verfrommeld en toen weer een beetje glad getrokken: vol bergen, dalen, glooiingen en plooien met af en toe een vlak stuk ertussen. Ik zag erg weinig huizen en nog minder wegen en, heel opvallend, geen water totdat we vlakbij het vliegveld kwamen. Toen waren er ineens meertjes, rivieren en beekjes in overvloed. En overal van die witte dopjes, die al snel tenten bleken te zijn.

Het hostel waar ik de eerste 2 nachten slaap had iemand gestuurd om me op te halen, dus het volgende half uur zat ik gezellig te babbelen met Bold, de driver. Na wat small talk (de tenten heten gers en op zijn Russisch yurts) wilde Bold toch wel graag weten hoe oud ik ben. Hij vond het reuze amusant dat ik 1 jaar ouder ben dan hij en vertelde dat de vrouwen hier op hun 55ste met pensioen gaan en de mannen als ze 60 zijn. Dat het bij ons voor mannen en vrouwen hetzelfde is vond hij toch wel een beetje vreemd.

Nu zit ik aan de ontbijttafel in het hostel. Aan de andere kant van de tafel zit een Chinees hoorbaar te genieten van zijn ontbijtje met alle geluiden die maar mogelijk zijn. Naast hem zitten 2 Franse stelletjes waarvan de vrouwen na elke Chinese boer een gruwelzucht slaken. Ook ik word inmiddels licht onpasselijk, dus is het tijd om de stad te gaan verkennen.
----------------
Wat een drukte hier in de stad! Heel veel (vooral witte) auto's maar geen brommers of andere tweewielers. En dan staat er ineens midden op zo'n drukke straat een politieagent als een waanzinnige met een oranje stok te zwaaien terwijl hij aan 1 stuk door op een fluitje blaast. Niemand die zich er, zo te zien, iets van aantrekt. Oversteken doe je gewoon langs hem heen en hij doet net of hij het niet ziet. Uiteraard ben ik vandaag al weer tig keer verdwaald, maar ja, wat wil je met straatnaamborden waarvan je werkelijk geen idee hebt wat er staat!

Zo dwaalde ik per ongeluk langs het Beatles monument en ook het bronzen beeld van Dzjengis Khan kwam ik al tegen. Toen ik even voor de regen stond te schuilen onder een afdak kwam er een zwerver, herstel: artiest, bij me staan. Hij bekeek en benoemde heel geïnteresseerd alle pins op mijn kleine rugzak en vroeg of ik daar overal was geweest. En zo had ik ineens een heel geanimeerd gesprek met een langharige man met 1 tand die beter engels sprak dan ik hier tot nog toe heb gehoord, op de eigenaar van het hostel na. Nederland was volgens hem trouwens bezig zijn eigen ondergang te graven. "Drugs toestaan? Hoe verzinnen jullie het? Zo wordt iedereen helemaal gek!"
Sigaretten koop je hier van een oud mannetje of vrouwtje die langs de straat zitten. Per stuk of per pakje. Een pakje dunne sigaretjes kost €1,25 en dat is waarschijnlijk ook nog de toeristenprijs.

Voor de lunch probeerde ik een kom noodle mutton soup met melk. Het was niet vies, maar mijn favoriet zal het niet worden.