Terelj National Park

Vanmorgen heb ik samen met een jonge Italiaan die filosofieles geeft in een universiteit in Siberie een jeep met driver gehuurd voor een trip door het Terelj National Park. Een taxi bracht ons naar de jeep die buiten de stad stond, want op donderdag mogen auto's waarvan het kenteken eindigt op 9 de stad niet in. Zo heeft elke dag 1 of 2 cijfers die uitgesloten worden met de bedoeling de drukte in het centrum wat te verminderen.

Ze rijden hier trouwens aan de rechterkant van de weg, maar het stuur zit ook rechts. Meestal tenminste, soms zit het stuur ook links. Ik heb gezocht naar enige logica (merkgebonden?) maar het niet kunnen ontdekken.
In het NP veel groene heuvels en valleien met kuddes wilde paarden, yaks en schapen. Ook heel veel mooie rotsformaties waarvan je er enkele mocht beklimmen. Ik heb maar even overgeslagen.

Voor de lunch stopten we bij een kraampje langs de weg waar de driver onze bestelling deed en wij braaf wachtten wat we kregen. Eerst kregen we warme yakmelk (tja... wat zal ik ervan zeggen?) en toen khuushuur, een soort pannenkoek gevuld met schapenvlees. Het was wat vettig, maar het smaakte goed.

Daarna stopten we bij het Dzjengis Khan monument: een 40 meter hoog standbeeld van staal (ze zeggen hier graag dat het van zilver is) dat glanst in de zon. Een stukje opzij staat een klein bronzen leger Mongoolse soldaten te paard, die qua stoerheid niet onderdoen voor hun glanzende vriend. In de souvenirshop zag ik een patch van Mongolië voor op mijn grote rugzak. Het kostte 10.000 tugrik (€3,57). Laat ik er nou gisteren een hebben gekocht voor 2000 tugrik (€0,71)!

Blijkbaar vond de driver dat de donderdag al was afgelopen, want hij reed gewoon terug naar het hostel. Waar hij vervolgens van de eigenaar op zijn kop kreeg.

Ik ben nog even het centrum ingelopen want ik herinnerde me dat ik een groot terras had gezien, maar daar aangekomen zat het helaas vol. Het vreemde was wel dat bijna niemand iets te eten of drinken op zijn tafeltje had staan. Een eind verderop kwam ik een klein terras tegen. Het waren maar 3 tafeltjes en eentje was bezet door 2 vrouwen die ook al aan een lege tafel zaten. Maakt niet uit, ik ga lekker zitten. De bediening kwam niet snel, dus ik naar binnen en aan de dame achter de bar een menukaart gevraagd. Daar weer mee naar buiten en, oh lekker, er staan diverse wijnen op! De bediening kwam nog niet, dus ik weer naar binnen en op de kaart het wijntje aangewezen dat ik wilde drinken. Aangewezen, want een bestelling in het Engels bracht alleen maar een glazige blik op. Dame draait zich om naar de wand met flessen achter haar. Kijkt en zoekt... kreunt en steunt... draait zich weer terug en schudt haar hoofd. Oké, een ander wijntje dan? Weer zoeken en hoofd schudden, terwijl ik allang had gezien dat er alleen maar flessen sterke drank achter haar staan. Goed, kopje thee dan? Op de menukaart stonden wel 8 soorten thee, maar nee, nu hoefde ze niet te zoeken en begon gelijk het hoofd schudden.
Pfffff... nu snap ik die lege tafels! Dan maar in een shoppingmall een koffiebar opgezocht en daar een overheerlijk honeybread with choco and banana gegeten. Als avondeten niet zo gezond, maar wel lekker!