Na regen ...

Eerst even dit: de foto's bij het vorige bericht (krokodillen) zijn geplaatst!

Woensdagmiddag op het busstation gevraagd waar en hoe laat donderdagochtend de bus naar Kumasi vertrekt. Dus donderdag om 8 uur staan we op de afgesproken plaats. Om vervolgens te ontdekken dat de bus vanaf hier pas om 17.00 uur gaat, en de bus van 8.30 uur vanaf een ander station. Snel in een taxi dus. En ja, daar staat ie.Maar een kaartje kunnen we niet kopen, want deze bus is vol. Wachten op die van 10 uur dan maar. Eerst een ontbijtje halen? Nee, plotseling blijken er toch nog 2 vrije plaatsen te zijn. En zo brengen we de volgende 9 uur door in een bus.
Omdat we inmiddels weten dat een kamer reserveren meestal geen enkele zin heeft hebben we dat nu niet gedaan. En zo stappen we in Kumasi uit en gaan we eerst eens langs de kant van de weg staan om te kijken of we kunnen ontdekken waar we nu precies zijn. Al heel snel staat er een groepje Ghanezen om ons heen. Meerendeel taxichauffeurs, die snel afdruipen. De rest kwam toevallig langs en is nieuwsgierig of behulpzaam. Onder de laatste categorie valt een pastoor. Met zijn hulp geven we de rotonde een naam en vervolgens raadt hij ons eewn wijk aan waar plenty hotels staan. Hup in een taxi en daar gaan we weer. Bij hotel nummer 3 is het raak. De kamer, de prijs, de badkamer, alles is goed. Met de hoteleigenaar probeer ik het hotel een plek op mijn kaart te geven. Dat lukt niet. Ik heb hier nog geen Ghanees gezien, opleiding of niet, die kaart kan lezen. Ze vinden het heel interessant (Ah, Ghana map!), maar snappen er de ballen van. Geen idee hoe dat kan. De volgende dag (vrijdag dus)willen Eveline en ik naar de markt. De markt in Kumasi is de grootste in West Afrika, en dat wilen we zien. Maar omdat we ook weer terug willen, proberen we nog een keer onze exacte locatie vast te stellen. Maar nadat we 3 verschillende antwoorden hebben gekregen op de vraag "Hoe heet deze straat" geven we het op en gokken we op de wijknaam. Van een shared taxi stappen we over in een tro-tro en zo komen we op de markt. En ja, hij is groot. En druk. En chaotisch! We zijn heel blij dat we 3 maanden in Tamale hebben gezeten en niet hier! Na een poos te hebben rondgezworven zijn we het zat. ALs we een klein kwartiertje in het hotel zijn gaat het heel hard waaien. Buiten is iedereen in rep en roer. En dan gaat het regenen. Het waait en het plenst en het giet. Donder en bliksem rollen over Kumasi en de borden en bekers vliegen beneden over de binnenplaats.
Zaterdagochtend gaan we weer van taxi dropping naar shared taxi naar tro-tro, en dus van ruim zitten naar krap naar heel krap. Einddoel is nu Lake Bosumtwi. Het is een heilig meer dat is ontstaan door een meteorietinslag. Het is omringd door bergen, heeft een oppervlakte van 25 km en is op sommige plaatsen 900 meter diep. Dat moet me dus een klap geweest zijn! Volgens sommigen leeft er een geest genaamd Twi, anderen menen dat de zielen van de overleden er langs komen op hun reis naar de Eeuwige jachtvelden. Er mogen geen zeilbootjes op het meer, en de vissers gebruiken uitgeholde boomstammen en roeien met hun handen. Op zondag is er een gemotoriseerd bootje dat de locals van het ene dorp naar het andere brengt.
ALs wij er komen is het lekker rustig. Een paar jongens en mannen bieden hun diensten als gids aan, maar laten zich makkelijk weg sturen. We gaan eerst wat drinken voordat we het water in gaan. Het eerste stuk is erg ondiep, en veel verder durven we niet te gaan. Overal zien we nl boeien drijven waar we visnetten onder vermoeden. Geeft niet, zo gaat het ook. Als we het zat zijn nemen we plaats bij een soort van strandtent. Daar hebben we prima uitzicht op al het gebeuren. Want het wordt steeds drukker. Voornamelijk met jongelui die duidelijk meer te besteden hebben dan de mensen die we tot nu vooral hebben gezien. Dan gaat er ergens muziek aan en overal, in het water en aan de kant, beginnen mensen te dansen. Alleen en in groepjes. Een heel leuk gezicht!
Morgen gaan we weg uit Kumasi. Dan vertrekken we naar de Voltarivier voor 2 nachten. Van daaruit gaan we een dag of 6 naar het strand. We hebben bedden in een dormitory geboekt bij de famous Green Turtle Lodge in Akwidaa. Volgens de ons voorgegane vrijwilligers is dat het Walhalla en gaan de reserveringen er wel goed. We zijn benieuwd!
Oja, nog even dit grappige voorval: roepen de mensen hier naar me "You're turning black!" en "You've changed your color!", bij Eveline wreef een man hard over haar arm om te kijken of haar velletje wel zou blijven zitten. Hij keek er heel ernstig bij, het was een serieuze zaak. Wij daarentegen lagen in een deuk!