Reizen en luieren.

Vanuit Kumasi vertrokken we richting Volta rivier. Om precies te zijn naar Atimpoku. Natuurlijk met verschillende tro-tro's en dus wachttijden, ontmoetingen, zweten en gesprekjes. Altijd goed voor een hoop gegniffel is het feit dat wij onze rugzakken in een flightback stoppen als ze een wagen ingaan. Het beschermt alle losse banden en ritsen, maar laten we eerlijk zijn... een tas voor een tas. Ja, dat verzint alleen een obruni. Want hier zijn we geen seleminga meer, maar een obruni. Betekent hetzelfde, maar hier spreken ze geen Dagbani meer maar Twi. Vandaar.
Terwijl we wachten tot de tro-tro vol is komt er een boekjesverkoper langs. Een mand vol met "Guide for a good marriage", "How to become a good mother" en meer van dat soort fraais. De verkoper ziet ons al kijken en dan is een praatje en een grapje snel gemaakt. Er komt ook een schaal voorbij met de grootste slakken die ik ooit heb gezien. De huizen zijn groter dan mijn 2 vuisten naast elkaar en de slakken een ca 20 cm grote, grijze blubbermassa. Jakkes!!!
Inmiddels zijn we gewend aan behulpzame mensen bij het overstappen, maar deze keer ging het wel heel snel. We waren de tro-tro nog niet uit of we zagen onze rugzakken al voorbij komen. Wij er snel achteraan. Hops, daar gingen ze al een andere wagen in. Wij werden er achteraan gewuifd. Daar moesten we in en ze hadden al tegen de chauffeur gezegd waar we eruit moesten. Oh, tja, nou ...
En zo kwamen we inderdaad in Atimpoku aan. Daar wilden we de volgende dag een kanotochtje maken op de rivier. De man van het hotel zou wel even met ons meelopen zodat we niet opgelicht werden. En zo staken we de weg over en verdwenen we in een wirwar van paadjes en hutjes tot we bij de rivier kwamen. Daar stond net iemand zijn bad te nemen, maar daar trekt niemand zich wat van aan. Twee oude mannen stapten in een lekke boomstam en wij er gezellig bij.Af en toe een beetje hozen met een oud blik en wie maalt er om natte voeten? Na een dikke 3 kwartier varen wees de ene man waar we vandaan waren gekomen. "Daar, bij die groene boom!" Oh, die groene boom. Jaja, naast die andere 300 groene bomen zeker.
Ook hier weer badende mensen in de rivier. Onder het schuim, zich bedekkend met de ene hand en zwaaiend met de andere.
Daarna vonden we een mooi plekje aan de rivier waar je goed kan zwemmen. We waren de enigen, dus da's lekker rustig.Er hing een touw aan een boom dus een Tarzan-imitatie kon niet uitblijven. Er hing wel een waarschuwingsbord en net daarboven zat een gier. Te wachten op zijn avondmaal? Deze keer niet jongen!

De volgende morgen vertrokken we vroeg naar onze 'strandvakantie'. Met een vinger hoog in de lucht prikkend liet ik langskomende wagens weten dat we naar Accra wilden. Helaas antwoordden de eersten allemaal met een vinger naar beneden: we gaan naar Kpong. Toch kwamen we na 12 uur reizen en 5 voertuigen aan in de Green Turtle Lodge. Dat ligt bij het plaatsje Akwiedaa, aan een pad dat zo slecht is dat het een wonder is dat er een auto kan rijden. Het ligt zo afgelegen dat onze gsm's geen bereik hadden en we dus echt van de wereld waren afgesloten. Wat best lekker was!
Eerst sliepen we in de dormitory, maar de 3e nacht ben ik een tentje in gegaan. Meer ruimte voor mijn spullen en veel meer privacy. Helaas begon het een half uur na mijn intrek keihard te regenen. De ritsen van het raampje en de voorflap konden natuurlijk niet dicht, maar een paar veiligheidsspelden kom je een eind. Eveline, die nog in de dorm zat, had dikke pret. Maar toen eenmaal bleek dat het in mijn tent droog bleef vond ik het allemaal prima! Douchen onder een bananenboom achter een uit rotsstenen opgetrokken muurtje, in slaap vallen op het geluid van de golven, en wakker worden met zicht op de zee. Wat een straf!
Overdag lekker op het strand liggen, genieten van het heerlijke eten (fruit-chocoladedip als dessert) en praten met de andere gasten. Oa de Engelsman Stuart die op zijn 50ste verjaardag zijn bedrijf heeft verkocht en sinsdien de wereld rondreist totdat hij een plek tegenkomt waar hij wil wonen. En de 47 jarige Richard uit Californie, die een jaar thuis is en dan weer een jaar op reis. Hij heeft leuke dingen in zijn tas, zoals een regenboogbril, een kaleidoscoop en een eenvoudige maar goed werkende goocheltruc. Vooral met dat laatste scoort hij punten bij de lokale bevolking. Prachtig om te zien!

We doen een 3e reisgenote op: Ingrid. Met zijn 3en gaan we op zaterdag op weg naar Nzulezo, het dorp op palen. We vertrekken bij zonsopgang en zijn net op tijd weer terug om de zonsondergang te zien. (De volle maan boven de zee is trouwens een schitterend gezicht!)Het steltendorp op zich valt wat tegen. Het is erg vies en rommelig, maar de kinderen zijn, zoals steeds, erg schattig. Terwijl we, weer, wachten tot de tro-tro vol is maken we vrienden met de verkoopstertjes die naast ons raam hangen door ze 'handen-was-gel' te geven. We doen het eerst op onze handen, wrijven, ruiken eraan, hmmmm, en dan doen we het bij hun. Succes verzekerd! Nog een foto maken en die dan ook nog gelijk laten zien en we hebben weer dikke pret met zijn allen!

Op maandag laten we de Green Turtle achter ons en hobbelen we naar Butre (ook al zo'n dorp dat op geen kaart is te vinden). Het laatste stuk moeten we lopen. Over een zeer gammele houten brug en dan nog een stukje over het strand. Maar dan zijn we bij de Hide Out Lodge. Ziet er weer prima uit, en deze keer hebben we met zijn 3en een huisje. Met douche en toilet (maar zonder badkamerdeur) en ventilator. Ook dit strand ziet er weer prima uit, en de golven zijn iets minder hoog. Al snel blijkt dat ze je ook ondersteboven en binnenstebuiten keren, dus voorzichtigheid is geboden. En zoals afgesproken treffen we Richard hier weer. Hij is een dag eerder aangekomen en heeft al naam gemaakt als 'de magic man'. Het personeel en een paar locals uit het dorp krijgen geen genoeg van zijn truc. Ze roepen elkaar erbij en gillen het uit. De stoerste mannen vinden het best heel eng als Richard zijn rode doekje laat verdwijnen en het vervolgens uit een schoen of oor te voorschijn tovert.
We brengen onze tijd weer door met lezen, wandelen en zonnen. En samen met Richard beklauter ik een heuvel (beneden is een man cassave aan het planten en af en toe roept hij naar ons of het nog wel goed gaat) en 'ontdekken' we een waterput waar de kinderen wel op de foto willen maar het toch ook wel een beetje griezelig vinden.

Tijdens 1 van de wandelingen stapte ik trouwens bijna op een kleine slang. Ik heb er maar een foto van gemaakt, zodat ik thuis kan opzoeken wat voor soort het was. Het beestje was razendsnel!

Vanmorgen (woensdag) vertrokken Eveline en ik richting Elmina. Ingrid blijft nog een dagje. Maar het wordt al donker en we moeten een eind lopen naar het hotel dus de rest van het verhaal volgt later.