Krokodillen, rotsen en heel veel zon.

Vrijdagochtend om half 4 stond ik met een heel zware rugzak bij een naburige compound op Ellen te wachten. Ze gaat mee om me uit te zwaaien en daarna mijn fiets in te leveren. Met de rugzak om is het moeilijk stabiel te blijven op de fiets, ook omdat er geiten op de weg liggen te slapen die je in het donker pas op het laatste moment ziet. Op het busstation staat mijn reisguppie Eveline al in de rij voor tickets. Ellen en ik maken onze fietsen aan elkaar vast, Ellen haalt een broodje ei en ik ga bij Eveline staan. Na een paar minuten komt Ellen verschrikt aan gelopen: de fietsen zijn gestolen! Da's balen! Niemand die iets gezien heeft natuurlijk.
Dus Ellen lopen naar Hassan de fietsenman die haar gelukkig een andere fiets geeft, en Eveline en ik in de bus naar Bolgatanga. Daar lopen we een klein stukje naar het hotel (dank voor de plattegrondjes in de Bradt Guide), waar onze reservering natuurlijk nergens staat maar er gelukkig wel een kamer voor ons is. Met douche, wc en fan. We ploffen neer en drinken eerst een fanta terwijl we een schema maken voor de komende dagen. Daarna gaan we op zoek naar eten en laat ik mijn haar wassen bij een van de vele, vele kapsalonnetjes. Kosten 70 pesewa, wat ongeveer neer komt op 50 eurocent.

De volgende dag gaan we op zoek naar de markt en vinden een craftmarket waar ze allemaal dingen van riet verkopen, zoals hoeden, manden en waaiers. Bij een grappige oude man koop ik een waaier tegen 'morning price'.
Op het station is er een tro-tro driver die ons wel voor 12 cedi naar Tengzug wil brengen. Ja, toedeloe, voor 50 pesewa (1 cedi is 100 pesewa) rijden we naar Tongo en vandaar is het nog maar een half uur lopen naar Tengzug volgens de Bradt. "Nee," zegt de driver. "It is far! Far!" Dat zien we dan wel weer. Dus wij met de tro-tro naar Tongo. En deze driver wil ons wel voor 20 cedi naar Tengzug brengen. Ook volgens hem is het very far. Maar achter ons horen we dat het niet far is, en dat er nog 3 mensen heen lopen. Dus stappen we uit en gaan we lopen. Weten we de weg? Nee. Weten we hoe lang we moeten lopen? Nee. Weten we hoe we terug komen? Wederom nee. En dus lopen we in de middle of niks met 3 onbekenden en de zon op ons hoofd. Verdwalen kan je niet, want er is maar 1 weg die door alle dorpjes heenloopt. En als de laatste van de 3 ons gedag zegt lopen we samen door tot we een gebouwtje zien met een bord 'tourist office' erop. Gevonden! Na een fanta (water is op) gaan we met de gids op stap. We klimmen, klauteren en schuifelen naar de rotspartij waar vroeger (tot 1985) de school was, de grot waar de mensen zich schuil hielden voor de slave raid en zo nog een paar rotsen en grotten.
Bv de 'ezelsgrot'. Daar worden de schedels van geofferde ezels bewaard. Die zijn nl gevaarlijk. Als iemand je met zo'n schedel op je hoofd slaat word je ziek en hou je je leven lang hoofdpijn. De laatste schedel ligt er pas een week en dat is te zien.
Als laatste klimmen we naar de shrine. Dat is de plaats waar iedereen zijn offers komt brengen en verzoeken doen. Het laatste stuk moet iedereen met ontbloot bovenlijf afleggen. Dat is zo de gewoonte hier en dat wisten we ook al. Wederom dankzij de Bradt. Bij de shrine zit de shrinekeeper naast een hoge berg kippenveren, koeienbotten en een sheanutbuttervlek op de muur.
Daarna dalen we af naar de Chief's Palace. Het is de grootste in zijn soort, een labyrinth waar zo'n 300 mensen wonen. De chief heeft 17 vrouwen, omdat hij ook de weduwen van zijn oudere broers moet trouwen en onderhouden.
Onze gids loopt in zijn onderbroek en handdoek, en ook de mensen die we tegenkomen zijn gekleed in handdoek. Hij verteld dat dat is omdat het de laatste dag is van het festival. Ja, dat verklaart alles!

De volgende ochtend word ik snipverkouden wakker met een loopneus en pijn in mijn keel. Dat heb je met een fan. Als je 'm uitzet is het te warm binnen, als je 'm aanzet word je verkouden. Vandaag met de tro-tro- naar Navrongo. Met de Bradt in de hand op zoek naar de katholieke kathedraal. 'Bij de 2e grote boom links en dan langs de blauwe watertoren' blijkt toch niet zo heel duidelijk te zijn. Want het meisje dat ons vraagt waar we heengaan wijst ons dat we net een pad te vroeg zijn ingeslagen. In de kathedraal zitten een hele hoop kinderen van alle leeftijden, en de pastoor loopt voorin heen en weer. Hij praat en vraagt, en af en toe wordt er gezongen. Stil is het niet. De kinderen praten, lopen en stoeien af en toe. En natuurlijk hebben we al snel een groepje om ons heen verzamelt. Maar da's geen probleem, we mogen zelfs helemaal naar voor komen. Weer buiten maken we foto's.De kinderen drommen om ons heen en stellen zich in groepjes op voor de foto. Wanneer we terug lopen komt het meisje dat ons de weg wees ons weer tegemoet.Haar moeder en oma willen ons graag ontmoeten. En dus lopen we braaf mee, zeggen ma en oma gedag (die natuurlijk geen woord Engels spreken) en vervolgen onze weg weer.
Met de shared taxi naar Paga, waar het heilige krokodillenmeer onze eerste stop is. We kopen een kip en lopen met 3 mannen naar het meer. De kip piept, de man maakt een geluid en daar komen de krokodillen al. Er zijn grote en minder grote bij, maar ze kijken lelijk en hebben grote tanden. We trekken er eentje aan zijn staart voor de foto en doen net of we er op gaan zitten. Net alsof, want onze handen zitten al onder de modder. Als beloning krijgt het beest de kip. Camera's in de aanslag ... 1,2,3 .. hap, slik, weg. Het is toch wat, dat die prehistorische dieren nu een soort kermisattractie zijn...
Dan huren we 2 fietsen en rijden we naar het Pikworo Slave Camp. We bezichtigen het kamp, kijken naar een paar mannen die op een steen slaan bij wijze van drum en zien dat de strafsteen lekker makkelijk heel dicht bij de begraafplaats staat, aangezien de meeste slaven de straffen toch niet overleefden.
Van daar weer op de fiets naar de Chief's Palace. Rondje lopen, hutten in en op (handige trap)en weer terug naar de krokodillen om de fietsen in te leveren. Stuk lopen naar de grens met Burkina Faso voor de taxi standplaats en weer terug naar Bolga.
Deze ochtend geen broodje ei, maar we gaan op zoek naar pindakaas. Jaja, dat koop je hier onder de naam groundnutpaste op de markt in een plastic zakje en het is vers gemaakt. Na wat heen en weer gevraag en zoeken in smalle marktsteegjes vinden we het. Nu nog een brood en we hebben weer ontbijt. Met een zeer gammele tro-tro rijden we naar Bongo. Iedereen die we in het dorp tegen komen roept ons toe dat we welkom zijn. We laten ons door een paar jongetjes door een dor landschap vol stenen en rotsen naar de Bongo Rock brengen. Het is even een steile klim onhoog en de jongens staan verbaasd te kijken dat we daar zo'n moeite mee hebben. Als beloning krijgen we direct een concert aangeboden. Terug in het dorp tracteren we ze op ijsjes.
Weer een dag later gaan we met een shared taxi naar Sirigu. Met zijn 8en in een Opel kadet en dat is heel normaal hier. Net als gisteren in Bongo zien we ook hier de gevolgen van de overstroming in augustus/september 2007. Veel hutten, huisjes en muren zijn ingestort en overal zijn nieuwe gebouwd. Hier betekend dat ook dat er nieuwe muren beschildert moeten worden, want dat is waar deze plaats om bekend staat. En om de scarfaces. Ook in Tamale waren veel mensen met aangebrachte littekens in hun gezicht, maar hier lijkt het soms wel een spinneweb. De lijntjes worden aangebracht als de baby's een week oud zijn, op hun 'namegiving ceremony'.
Morgen trekken we verder, waar precies heen gaan we straks bekijken.