Schoolziek?

Vorige week maandag was de opening van de Kidz Active School. Dat is de school waar ik de muurschildering heb gemaakt en de zusterorganisatie van Vrijwillig Wereldwijd (waar ik mee weg ben).
Een hoop vrijwilligers waren erbij, maar er waren nog veel meer Ghanezen. De ouders, leraren, chief en oudsten, muzikanten en natuurlijk de leerlingen. Die zaten in hun houen schoolbanken onder een grote mangoboom en hadden nieuwe oranje uniformen aan. Leuk om te zien, vooral toen ze de ingestudeerde leidjes ten gehore brachten. Verder duurde het hele gebeuren Ghanees lang, wat mij de tijd gaf veel foto's te maken.

De volgende dag zou ik in 1 van de 2 klasjes assisteren. Nou, dat heb ik geweten! De kinderen van 4-6 jaar zijn net ongeleide projectielen en luisterden voor geen meter. Niet naar mij en niet naar hun leraar. Dat de meeste kids geen woord Engels spreken helpt natuurlijk ook niet echt, maar buiten dat zijn ze gewoon niet gewend aan enige structuur ofzo. Mijn hand vasthouden is het leukste dat er is, dus proberen ze dat de hele tijd. En dan het liefst allemaal tegelijk.
De volgende dag was het de beurt aan de andere klas, die net 1 of 2 jaar ouder zijn en al een paar maanden op deze school zitten. Dat betekend dat ze het hele alfabet op kunnen dreunen en ook de cijfers van 1 tot 100. Ondertussen wijst de leraar of een leerling het aan. Maar vraag ze nu niet om gewoon een letter of cijfer aan te wijzen, want dat kunnen ze echt niet. Ik geloof dat er van de 35 kinderen in deze klas er 3 of 4 zijn die de cijfers en letters echt kunnen lezen en ze dus ook aan kunnen wijzen. Het lijkt dus heel wat, maar stelt absoluut niets voor.
Wat mij direct opviel was dat deze kinderen heel braaf in hun bankjes zaten. Al snel begreep ik hoe dat kwam. De leraar heeft een twijgje in zijn hand, en daar hebben ze een heilig ontzag voor. Met dat takje krijgen ze nl een pets op hun hoofd als ze niet luisteren. Toen de leraar een poosje buiten stond en de kids door de klas renden en aan mij kwamen hangen kon ik doen wat ik wilde, maar niets hielp. Totdat ik het takje pakte. Er ging een golf van verbazing door de klas, maar in no time zat iedereen netjes op zijn plaats. Totdat ze doorkregen dat ik het niet gebruikte natuurlijk. :-)

Om 12 uur gaat de school uit en liep ik naar de weg om een shared taxi te pakken naar Tamale. De school staat in Malshegu, een dorp buiten Tamale. Ik was net de rattenvanger van Hamelen, met een hele sliert kinderen achter me aan. Een voor een raakte ik ze kwijt als ze bij hun huis waren aangekomen. En ik maar lopen. Uiteindelijk kwam ik pas na een dik half uur lopen (in de brandende zon op het heetste moment van de dag) een taxi tegen. Dit omdat Malshegu te ver buiten Tamale ligt. Tot zover dus mijn schoolavontuur, want dit ga ik echt niet iedere dag doen!

Donderdag was het Independence Day. Ghana 51 jaar. Er was een groot marcheergebeuren in de stad en natuurlijk was ik daar bij. Gezeten op een stoel naast de chief's loge had ik een prima uitzicht op een plein vol mensen in uniform die in de bloedhete zon doodstil moesten blijven staan terwijl de een na de ander een toespraak hield. Het zal je niet verbazen dat er wel eens eentje flauwviel. Mijn gastbroer (die alleen maar het plein op mocht omdat hij met mij was)vond het marcheren helemaal geweldig. Politie, militairen en veel klassen met schoolkinderen kwamen voorbij. Buiten het plein werden er rijen mensen (Ghanezen, want de paar blanken die er waren zaten binnen)af en toe terug gedreven met een rietje of een electro stok.

En toen werd ik ziek. Donderdagmiddag in het zwembad voelde ik me slap en zo vreselijk moe. Ik kon mijn warmte niet kwijt, want het zwemwater was lauw en de thermometer gaf in de schaduw 37 graden aan. Thuis gelijk om 7 uur mijn matras buiten gelegd en zonder eten gaan slapen. Vrijdag de hele dag geslapen en alleen maar wakker worden om op de emmer te gaan. Naar het veld lopen had ik al heel snel opgegeven. 's Nachts had ik nl mijn behoefte gewoon gelijk naast de compound gedaan, maar overdag kan dat natuurlijk niet. Toch een beetje raar gezicht, zo'n seleminga met haar broek op haar knieen. Dus een plastic tas in een emmer is dan een prima oplossing. Ik had telefonisch met Marij (ons opperhoofd) afgesproken dat als ik de volgende dag nog ziek zou zij, ik een malariatest zou laten doen. Ik zou dan Bash bellen (de 1000poot met een brommer) die me op zou halen als ik nog te slap zou zijn om te fietsen.
En zaterdag was ik nog ziek. En slap. Maar ik had ook een gsm met een lege accu. En kon dus niemand bellen. Mezelf toch maar op de fiets gehesen en langzaam de dirtroad afgefietst, ondertussen hopend dat Marij thuis zou zijn. Dat was ze, en Bash was bij haar. Die reed me naar een kliniek waar ze een buisje bloed afnamen om dat de testen op malaria en op mijn advies op 'buik-en-darmdingen'. Het half uur dat ik op de uitslag moest wachten heb ik besteed door samen met Bash wat spullen voor de nacht op te halen en een kamer in een guesthouse te boeken.Ik had ontzettende behoefte aan koelte, en een wc bij de hand was ook wel fijn. Ik had mezelf op 2 nachten willen tracteren, maar de kamers van 15 cedi waren al vol en enige kamer die nog vrij was was 25 cedi. Ik was te moe en lamlendig om verder te zoeken, dus ging akkoord. Dan maar 1 nacht. Zal ook wel genoeg zijn. Zo niet, dan boek ik wel bij, zo dacht ik.
Terug naar de kliniek voor de uitslag. Dat was lachen. Op een wit briefje stonden wat krabbels waar lang en ernstig naar werd getuurd, terwijl er iene-miene-mutte-achtige bewegingen werden gemaakt. Ik had geen malaria, maar wel tyfus. Dus ging ze me een malariaprik geven (huh, maar ik heb toch geen malaria? Nee, maar tyfus komt vaak door malaria. Als jij het zegt. Maar ik hoef toch geen prik.), medicijn tegen buiktyfus (zelfde antibiotica die ik uit Ned had meegenomen die die hoefde ik ook niet),paracetemol (heb ik ook), bloeddrankje (nee dank u)en diarreestoppers. Omdat ik het lullig vond om overal nee op te zeggen heb ik die laatste maar mee genomen. Na een dutje in mijn heerlijk koele kamer samen met Mieke, een andere vrijwilligster, wat gegeten in de tuin van een nabij gelegen restaurantje. Mijn 1e maal in 48 uur!
Die avond dus in het guesthouse geslapen met afwisselend de aico of de ventilator aan. De zo felbegeerde wc werd niet gebruikt. Helemaal leeg of de vroeg in de ochtend genomen Immodium? Ik weet het niet.
Zaterdagochtend op de kamer gebleven, 's middags weer in de tuin. Weer wat gegeten en alles ging goed. Ik had inmiddels al lang besloten dat ik helemaal geen buiktyfus had maar gewoon teveel hitte of iets verkeerd gegeten (het water in de compound mischien niet goed genoeg doorgekookt voor de thee)en dus geen antibiotica kuur nodig had. En zie, ik was al genezen!
Helaas, iets te vroeg gejuicht. Vannacht weer de hele nacht een innige relatie onderhouden met mijn emmer. :-(

Wat ik steeds vergeet, dus nu maar even zo: dank aan de anonieme schenker van foto en videoruimte! Hier red ik het absoluut mee. Als je jezelf via de mail bekend maakt krijg je bij thuiskomst een dikke knuffel van me.