Georgetown, Penang

Na bijna 3 uur een boot te hebben gedeeld met vele locals, een paar toeristen een een handvol kakkerlakken (de laatsten renden over het plafonds en langs je voeten) kwamen we aan op Penang. In een taxi gestapt op zoek naar een slaapplaats. Het guesthouse dat we zochten was niet te vinden, hoewel we de straat 2x door zijn gereden. Geen nood, onze chauffeur wist nog wel een guesthouse of wat. Terwijl Kelly bij de taxi en de rugzakken bleef, ging ik met de behulpzame chauffeur de hostels binnen. De 1e zat vol, de 2e vond ik niks, de 3e was precies goed. Rugzakken naar binnen en weer naar buiten op zoek naar eten. De teksi chauffeur had ons al gewezen welke kant we op moesten om lekker te kunnen eten. "Little India, miss. Good food!"

Langs money changers, juweliers en wierook, zigzaggend tussen de auto's door en, ons netjes aanpassend, niet lettend op de kleur van de verkeerslichten, kwamen we in een straatje dat ons wel beviel. Bijna in het voorportaal van een tempel aten we, aan een plastic tafeltje op straat, met onze handen chappati's met chicken curry. De limonadesiroop vragen we allang niet meer met flessenwater en Kelly plukt alle gevogelte zelf ... Ondertussen konden we de ceremonie die binnen aan de gang was goed volgen.

De volgende dag hebben we veel gezien. Chinese en Hindu tempels, Snake tempel, klokkentoren (geschonken ter ere van Queen Victoria's diamanten jubileum), stadhuis, haven, Fort Cornwallis en het War Museum.
Bij de Goddess of Mercy Temple heb ik gebeden tot Kwan Yin en de zon, en daarna 2 vogeltjes losgelaten die mijn gebed gingen overbrengen. Dat is in ieder geval hoe het hier werkt.

De bus naar de Snake Temple en naar het War Museum was volgens ons dezelfde, maar dat was iets te simpel gedacht. Na wat gezoek en een aardige teksiman, hebben we het toch allemaal weer gevonden. Het War Museum beslaat een heuvel van 20 acres. Overal hingen bordjes: " Awas! Danger! Beware of wild animals. snakes, centipedes, scorpions, bats, wildcats, eagles and others." Na tig van die bordjes te hebben gezien liepen we wat grapjes te maken. En een paar meter verder kreeg Kelly de schrik van haar leven toen er een groot hagedisachtig beest te voorschijn kwam. Hij bleef even staan voor de foto en liep toen onverstoorbaar door. Kelly nog met bonzend hart en ik in een deuk. Het lachen verging me echter snel toen we iets later op een stuk land kwamen waar ik de kriebels kreeg en erg haast had om daar weg te komen. Onderaan zagen we een bordje "warzone". Dat verklaard een hoop...

Wachtend op de bus terug stopte er een shabby bus die er heel anders uitzag dan de aircobus van de heenweg. We werden door het vrouwtje naast de chauffeur naar binnen gewenkt. "Georgetown?" Vooruit maar dan. Voor een bodemprijs kregen we toen een rit die 2x zo lang duurde als de heenweg. We moesten ook nog even van bus wisselen en hadden inmiddels geen idee of we wel op de juiste plek aan zouden komen. Dus maar even aan de medepassagiers vragen waar deze bus heen ging. Veel gemompel was ons antwoord, maar er zat niets verstaanbaars tussen. Een oudere man bemoeide zich ermee. "Georgetown. Yes. Feri. Far. You sit!" En inderdaad, na ongeveer het hele eiland te hebben gezien en net voordat het donker werd, zagen we bekende straten.

Na het eten tickets geboekt voor de hus naar Cameron Highlands (morgen om 6.00 uur) en voor de vliegreis naar Kuching en terug.

Vandaag met de bus naar het strand. Aan de bikinitouwtjes in onze nekken kon je zien waar we heen gingen, dus was de vraag van het Finse meisje achter ons niet zo vreemd. "Do you know a good beach?" Met z'n 3en uitgestapt bij Monkey Beach zoals ons was geadvisserd door de aardige man in ons guesthouse. Om daar tot de ontdekking te komen dat je voor Monkey Beach nog een poosje met de boot moest of 1,5 uur moest lopen. Daar hadden we geen zin in, dus liepen we een half uurtje terug tot we een strand zagen waar we konden liggen. Een heel leeg strand voor onszelf, buiten een groepje locals meters verderop. Niets mis mee!
Toen we trek kregen gingen Kelly en ik op zoek naar een kraampje en vonden een local self service restaurant. Heerlijk gegeten en gedronken voor nog geen euro per persoon.

Morgen dus vroeg op om naar de koude Cameron Highlands te gaan, waar we theeplantages en jungle gaan zien.