Kuching, Sarawak

Kuching is de grootste stad in Sarawak, Maleisisch Borneo. Het komt, volgens de legende, aan zijn naam doordat James Brooke (de 1e blanke die hier voet aan land zette)vroeg:"Wat is dit?" Een Maleisier, die dacht dat hij een voorbij komende kat aanwees, antwoordde: "Kuching (kat)."
Een vreemde naam voor een vreemde stad dus, want internet is hier heel moeilijk te vinden, en een schaal vers fruit wordt gepresenteerd met een schaaltje mayonaise. Het is hier lekker warm, maar het regent iedere middag en avond. Dan lopen we met onze regenjassen aan op onze teenslippers door de plassen. Want wat geeft het, je schoenen worden toch niet nat!
Als je thee gaat drinken krijg je de kopjes in een teiltje heet water. Blijven ze lekker warm en koelt je thee niet zo snel af.

Eten doen we steeds in tentjes en kraampjes langs de rivier. Meestal hebben we geen idee wat we bestellen, maar tot nu toe smaakt het allemaal prima. Vorige keer hebben we een jongen bijna tot wanhoop gedreven. Kelly wilde nasi, en ik mie. Voor de rest moest hij zelf maar kijken wat hij voor ons ging maken. Hij snapte er niets van, maar uiteindelijk kregen we twee heerlijke gerechten voorgeschoteld. Waarschijnlijk grinnikt hij er nu nog om. Rare toeristen!

Vrijdag hebben we hier wat rond geslenterd. Beetje hier kijken en beetje daar snuffelen, museum bezocht, kattenbeelden gevonden, nog meer tempels bekeken en natuurlijk af en toe wat eten.
Met een tampan naar de overkant om het fort te bezichtigen dat James Brooke had laten bouwen. Door de regen, want het was inmiddels al in de middag. Nou, die trip hadden we ons kunnen besparen. Stond er allemaal interessants in onze reisgids, in werkelijkheid was het een leeg fort. Niet meer en niet minder. Dus wij weer met de tampan terug. :-)

Het is hier duidelijk anders dan op het westerlijke eiland. De kleding is anders, de winkels zijn anders, het landschap is anders, maar het grootste verschil zijn de mensen zelf. Iedereen lacht en knikt je toe, zwaait en groet. Tienerjongens roepen:"I love you!" Tot nu toe waren alle mensen die we tegen kwamen erg aardig, maar dit spant wel de kroon.
Maar ook hier worden er mondkapjes gedragen en hangen er posters met voorzorgsmaatregelen tegen de Mexicaanse griep.

Zaterdag zijn we, met gids Bong, naar Bako National Park (het bekendste NP op Borneo) gegaan. Eerst een uur met de bus, dan nog een half uur met de snelle boot over de open zee. Schoenen uit, broek opstroken en het laatste stukje door het water naar het strand lopen. Daar zagen we al gelijk een paar apen (Makaken) lopen. Door de jungle (groen, warm, vochtig en dicht) geklommen. Houvast zoekend aan wortels en lianen, tussen smalle rotsspleten door en over onderwater lopende smalle stroken zand.
Hele apenfamilies kwamen we tegen: Silverleafs met jonkies en nog meer Makaken. Maar de lelijkste en alleen hier voorkomende aap is de Orang Belanda, oftewel de Nederlander. Er zijn verschillende verhalen over hoe het beest aan zijn naam komt. Maar daar zullen we jullie niet mee vervelen. Kijk straks maar naar de foto's!
Na even in de zee te hebben gezwommen was het tijd voor de lunch. En na de lunch weer een jungletocht de andere kant op. Deze keer gelukkig over een 'normaal' pad. Behalve een groene, giftige slang, een vliegende eekhoorn en een wild zwijn geen beesten gezien.

Weer terug in Kuching zouden we een Sunsetcruise van 1,5 uur gaan maken. Maar, je raadt het al: het regende. En dus ging de tour niet door. Helaas, dan maar boodschappen doen zodat we morgenochtend iets te eten hebben als we om 8 uur door Bong worden opgehaald voor de volgende tour.