Delhi

Binnen komen in India begon met wachten. Wachten in de lucht omdat we 10 minuten moesten cirkelen voordat we mochten landen, en wachten bij de bagageband. Drie rijen dik tussen Indiers die met een onbewogen gezicht en hun blik op oneindig ieder (te) klein gaatje gebruiken om langs je heen te duiken en een stukje vooruit te schuiven. (Later ontdekte ik dat ze zich in het verkeer precies hetzelfde gedragen). Om na zo’n 1 ½ uiteindelijk onze tassen langs de kant te zien staan. Hoe lang ze daar al stonden? Geen idee! Waarschijnlijk al heel lang. Hoe ze daar kwamen? Weer: geen idee!
Door naar de douane maar. Daar weer in de rij bij de custom service. Rijen dik en maar wachten. Ieder immigratieformuliertje werd onderzocht en ieder paspoort goed bekeken. Toch kwamen we uiteindelijk (1.30 uur plaatselijke tijd) bij de taxi’s. Natuurlijk wist deze chauffeur waar ons hotel was en zou hij ons er snel heenbrengen. Helaas liep dat iets anders. De chauffeur kon het niet vinden, maar wist wel een touristagency die nog open was. De man daar probeerde ons natuurlijk een ander hotel aan te smeren, want ons hotel was toch niet te vinden. Gelukkig had Gerton thuis al gekeken waar het hotel ongeveer moest zitten, en na te hebben gekeken op de landkaart van de agency, met een dosis geduld en heel wat heen er weer gerij vonden we ons hotel. Inmiddels liep het tegen half drie!

Het eerste dat we vandaag (zaterdag) moesten doen was een treinticket regelen. Morgen worden we immers in Jaipur verwacht. De receptionist van ons hotel wist te vertellen dat de trein niet goed voor ons was. De ene trein vertrok om 6 uur (Much to early for you sir!) en andere om 15.00 uur (Very slow train sir!), dus met de bus was veel beter. We werden opgehaald door een mannetje die ons weer bij een ander mannetje bracht. Die keek eens op zijn pc, en wist vervolgens dat de treinen vol waren, de bus er 9 uur over deed (If you like nightmares, why not?) en we dus maar het beste een auto konden huren, Van hem natuurlijk!
Wij wilden toch wel even naar het treinstation om daar eens te kijken hoe dat nu zat met de treinen. Daar aangekomen werden we onderaan de trap opgevangen door een zeer behulpzame man, die vertelde dat we hier niet moesten zijn. Hij zou ons wel wijzen waar we tercht konden. En zo reden we met weer een andere tuk-tuk naar weer een andere tourist-office. En ook daar kregen we te horen dat alle treinen vol waren. Gelukkig had ook hij nog een auto voor ons! Eigenwijs als we zijn, zijn we weer in een tuk-tuk richting treinstation gestapt. En na wat omzwervingen vonden we het juiste kantoor en konden we zowaar nog 2 kaartjes kopen voor de vroege trein. Pfff ...

Het verkeer hier is werkelijk een ramp! Auto’s, brommers, fietsers, voetgangers, tuk-tuks, wagens met grote ossen ervoor, paarden met ruiters, loslopende koeien, alles loopt en rijdt door elkaar heen. Stoplichten zijn er puur voor de versiering, claxons worden vol enthousiasme gebruikt, ieder gaatje moet je induiken en keren doe je gewoon midden op de mega drukke weg. We zagen zelfs twee olifanten met berijders tussen alles door sjokken!

Nu we de treintickets hadden was het tijd om de toerist uit te gaan hangen. Eerst maar eens naar het Rode Fort. Het Rode Fort, Lal Qila, is grotendeels gebouwd van rood zandsteen en heeft zo’n 10 miljoen roepies (ca 161.000 euro) gekost. En dat was rond 1640 een hoop geld!
Voordat we het fort binnengingen, mannen en vrouwen in aparte rijen, ging ik eerst op zoek naar een toilet. De toiletjuffrouw hield de deur voor me open en het leek goed schoon. Maar in de twee toilethokjes zaten geen deuren, dus dan maar een grote steen geschoven voor de buitendeur. Wcpapier hangt er ook niet. Onee, natuurlijk niet, naast de toiletpot zit een kraan. Niet afvegen maar wassen dus! Dan let je bij het volgende koekje wel op of je je linker of rechterhand gebruikt! :)
Opvallend is dat, ondanks het stof dat je op je huid voelt zitten, de meeste vrouwen hier vrolijke en lichtgekleurde kleding dragen. Hoe vaak zouden die zich op een dag omkleden?
Het geeft in ieder geval wel mooie foto’s! Terwijl we op een grasveld een eierkoek aten kwam er een vreselijk brutaal eekhoorntje ook een stukje halen. Hij at het bijna uit je hand.
Na het Rode Fort wist een riksja rijder ons over te halen een tour met hem te maken. Met gevaar voor eigen leven stortten wij ons dus vrijwillig in de verkeersstroom. En deze keer niet in een tuk-tuk die je door het dunne laagje blik nog enig idee van bescherming geeft, maar hoog bovenop een gammele riksja die niet even snel opzij en uit de weg kan gaan. Maar alles went, en toen de riksja rijder vond dat we moesten keren en het feit dat we ons midden op de weg bevonden voor hem geen belemmering was, keken we rustig toe hoe al het overige verkeer op ons af kwam en rakelings langs ons heen stoof.

Onze kamikaze piloot bracht ons naar Jarna Masjid, de specerijenmarkt, waar we hoestend en proestend van de scherpe lucht tussen de kruidnagel, komijn en massala door slalomden.We hebben toch allebei al heel wat specerijenmarkten bezocht, maar zo’n aanslag op onze slijmvliezen hadden we nog niet eerder meegemaakt! Kami leidde ons het dak van een oud gebouw op, vanwaar we een prachtig uitzicht over Delhi hadden. Met jeukende ogen en prikkende neuzen weer terug langs de specerijen en een andere trap op. Al halverwege de trap roken we een heel andere lucht. Rozen! Boven waren mannen en jongens bezig met manden vol bloemen. Voornamelijk rozen, afrikaantjes en een soort jasmijn werden hier in manden en zakken geschud en verzameld. Allemaal voor de altaartjes en tempels. Een vrolijk gezicht en mijn neus was dankbaar!

Daarna weer met de riksja door de winkelstraatjes. Smal, maar niet minder druk. Van de straat waar allemaal kleurige armbandjes werden verkocht naar de zilverstraat, vervolgens langs de sari’s, kadoverpakking en schoenen. Even in een straatje met mooi gekleurde deuren bij een tempeltje naar binnen. Prachtig, kitscherig glasmozaiek sierde daar de muren. Er was een man met een klein penseeltje bezig piepkleine bloemetjes te schilderen. Hij deed dit werk al vanaf zijn 8e jaar. Net zoals zijn vader en broer, 8 uur per dag en 6 dagen per week. Terwijl we ons door de smalle straatjes laten fietsen, zien we boven ons levensgevaarlijke kluwen electriciteitskabels. Daaraan slingeren zich een paar apen naar beneden. Ze komen op de etensstalletjes af en laten zich niet 1,2,3 wegjagen.

Na de riksja-tour met een tuk-tuk naar de Sikh-tempel Gurudwara Bangla Sahib. Schoenen uit, handen wassen, door een bak met water lopen, hoofddoekje op (mannen ook) en foto’s maken mag. Een bewaker met een prachtige krulsnor poseerde met een brede glimlach. Mannen en vrouwen wasten hun handen en voeten in de grote vijver voor de tempel. Sommige mannen gingen, alleen gekleed in onderbroek, het water helemaal in. De zon scheen op het gouden koepeldak, vrouwen droegen de kleurigste gewaden; het leek wel een plaatje uit een Bollywood film.