Agra deel 2

En dus reden we zondag voor zonsopgang weer naar de Taj Mahal. En weer waren we niet de enige. Met zijn allen in de rij, rustig wachten tot het hek open gaat. Vrouwen in de ene rij, mannen in de andere. Mijn EHBO setje met injectie-en infuusnaalden en scalpeltje mag zonder probleem mee naar binnen. Een schriftje, boekje en ballonnen moeten worden afgegeven. Ook al is de rij wachtenden lang, eenmaal binnen is het verschil met gisteren goed te merken. Het is iets makkelijker om een foto te maken waar niet nog 100 mensen op staan. De Taj zelf is, weer, prachtig om te zien. Het vroege zonlicht glijdt over het parelvormige dak en laat het glanzen. De weerspiegeling is nu nog perfect in de vijver ervoor te vangen. Met mijn blauwe punjabi aan op de foto voor de Taj Mahal. Het is net echt. :-0
Na de Taj naar het hotel voor het ontbijt, daarna naar het rode Agra Fort. Ons riksjamannetje zoeft vrolijk helling af, maar we voorzien problemen voor de terugweg. In het Fort merken we dat we er snel doorheen gaan. Het is tenslotte weer een fort. Mooi hoor, maar we hebben er de laatste dagen al een hoop gezien. Toch nog een paar foto’s gemaakt. Ook weer van de Taj. Die ligt verderop in de mist en is alleen als silhouet te zien. En ook dan blijft het mooi.
Op de terugweg is de helling inderdaad iets te veel en worden we (voor het eerst en heel voorzichtig) gevraagd of we een stukje willen lopen. Zodra het weer enigszins kan moet in ieder geval ik weer snel gaan zitten. Want stel je toch eens voor!
Na een paar uurtjes aan het zwembad (en oh, wat is dat lekker!) gaan we richting shopping mall. Daar is de bioscoop waar we Slumdog Millionair gaan kijken. In het Hindi, maar wat geeft het. Een film over India die 8 Oscars heeft gewonnen moet je toch gaan zien als je hier bent? Het blijkt Vrouwendag te zijn, dus mijn kaartje is gratis. Dat betekent dat we niet de duurste stoelen kunnen nemen, maar wel de middelste klasse. We doen nog even een rondje mall, maar daar word je niet blij van. Er zijn voornamelijk lege winkels en ook die zijn uitgestorven. Dan maar weer terug naar boven, naar de cinema. Daar moeten we door een detectiepoortje waar een paar militairen interessant bij staan te kijken. De film begint nog niet, en eigenlijk mogen we pas over een half uur naar binnen. Maar er wordt een uitzondering gemaakt, en dus nemen we plaats in de lobby. We hebben uitzicht op de roltrap en zien een paar jonge vrouwen schutteren. Ze hebben duidelijk nog nooit op een roltrap gestaan en vinden het maar eng. Twee vrouwen wagen de stap en wankelen naar boven, zich stevig aan elkaar en de leuning vastgrijpend. De derde vrouw blijft achter. Ze loopt wat heen en weer, verschillende mensen bieden hulp aan, maar steeds trekt ze zich op het laatste moment los en terug. Uiteindelijk komen haar vriendinnen weer terug, en met hun hulp durft ze de grote stap te wagen.
In de bioscoopzaal zien we dat de achterste rij uit luxe ligstoelen bestaat! Hoe je dan de film nog kan zien weet ik niet, en de rij blijft ook leeg. Het licht gaat uit, de projector aan. Iedereen gaat staan en wij worden door onze voorbuurman verzocht te gaan staan. Op het scherm verschijnen twee vrouwen die het volkslied zingen. Dat ze vreselijk vals zingen schijnt niemand te deren. Iedereen staat stil, ook de mensen die net binnen komen. Na het volkslied begint de film. Ondanks de taalbarriere begrijpen we de lijn van het verhaal wel. Het is een film die, ook zo, indruk maakt. Thuis maar snel gaan kijken dus!
Maandag 9 maart stappen we om 8 uur ’s morgens in de bestelde taxi. Ons volgende reisdoel is Khajuraho en volgens de boeken kun je daar op twee manieren komen. Het eerste deel met de trein en dan met de bus, of met de auto. Volgens de reisgids moet je, als je je in India maar 1 taxirit kunt veroorloven, dat nu doen. De busrit schijnt een helse ervaring te zijn, in een meer dan volgepakte bus. Nu blijkt de autorit (we doen er 8 uur over) ook geen onverdeeld genoegen. Het verkeer is nog gekker en drukker dan ooit. Een dubbele streep in het midden van de weg betekent dat je met 2 wielen rechts en 2 wielen links kunt rijden, alle vier de banen worden door verkeer in beide richtingen gebruikt en tegenliggers komen recht op je af rijden totdat je denkt dat er een frontale botsing volgt. Onze chauffeur zigzagt over de weg, ontwijkt niet alleen tegenliggers maar ook runderen, kuilen en uitpuilende bussen. De runderen zijn trouwens een verhaal apart. Regelmatig ligt er middenin de chaos een groot en schonkig dier op zijn gemak midden op de weg. Hij vertrekt geen spier en kijkt met lodderige ogen hoe alles en iedereen om hem heen beweegt.