Agra deel 1

Vrijdag 6 maart zijn we om 15.30 uur weer op het station van Sawai Madhapur. Over een uur vertrekt de trein naar Agra. Op het grote bord bij de ingang lezen we dat we op perron 1 moeten zijn. Maar daar zien we dat er 5 minuten voor onze trein een andere wordt verwacht. Toch maar even navragen dus. Terwijl Gerton zoekt naar iemand die ons iets meer kan vertellen, blijf ik bij de tassen. Een oudere man met een meisje van een jaar of 13 aan zijn arm komt op me af. “Good afternoon madam. This is my daughter.’ Nou, da’s geweldig. En nu? Dochterlief verschuilt zich achter pa. Vindt mij duidelijk erg interessant maar wel wat eng. Geeft giebelend vanachter haar hand antwoord als ik vraag hoe ze heet, maar volgt het gesprek wel. Na een paar minuten lopen ze weg, maar bijna direct komt ze terug gerend. Stralend vraagt ze hoe ik heet, herhaalt mijn naam en rent weer weg. Om na een paar minuten weer terug te komen. Deze keer met een plastic tasje vol druiven. Ze peutert de knoop los, duwt het tasje onder mijn neus en brabbelt iets. Ik glimlach vriendelijk en knik. Ze pakt een tros en legt die in mijn hand, waarna ze weer verdwijnt. Ze wordt afgelost door een aantal haveloos uitziende kinderen die om biscuits en roepies vragen. Ik schud mijn hoofd, maar daar laten ze zich uiteraard niet door afschrikken. Ze blijven zeuren, de dapperste raakt mijn arm aan en een jongen begint op een dwingende manier zonder tranen maar erg luidruchtig te huilen. WEHWEHWEH!!! Ik kijk hem eens aan en roep net zo hard: “WEH!” Hij schrikt, is een seconde stil maar begint dan weer. WEHWEHWEH! Nu doe ik hem na, op precies dezelfde toon roep ik “WEHWEHWEH!” Hij moet erom lachen, de andere kinderen ook. Er komt een man in een soort uniform aanlopen en zodra de kinderen hem zien gaan ze er vandoor.
Inmiddels is Gerton erachter dat we op perron 3 moeten zijn, dus hijs ik mijn rugzak weer om en lopen we de trap op en een stukje verder weer af. Is nu alleen nog de vraag waar op het lange perron onze coupe stopt. Precies hier, zegt de official met het oranje haar. Dus wachten we precies hier. Waardoor we natuurlijk wanneer de trein aankomt een wagon of 10 naar achter moeten rennen, omdat we precies daar moeten zijn. Tussen de mensen door, met een (dan ineens wel) zware en logge rugzak om! Leuk hoor ...
Onze slaapbankjes zijn in ‘het kantoor’ van de conducteur en zo kunnen we het hele spel van dichtbij volgen. Hij regelt, uiteraard na betaling, voor een aantal mensen een zit of slaapplaats. Daarna gaat hij zelf slapen. En hij slaapt nog steeds wanneer we een volgend station binnen en weer uit rijden. Want waarom zou je wakker worden om je werk te gaan doen?
We hebben uitgerekend dat we, vertraging meegerekend, om 21.50 uur op Agra Fort moeten arriveren. Inmiddels is het 10 uur geweest, buiten is het pikdonker, we staan meer stil dan we rijden en waar zouden we er nu toch uit moeten? “Next stop,” zegt het gezin dat net instapt. Dan trekt moeder een grote tas open en stalt ze een complete rijsttafel uit. Het muisje dat door het gangpad rent hoeft weer geen honger te lijden.
Agra is chaos na het rustige Ranthambhore. Het station ligt vol met slapende mensen. Hele gezinnen, inclusief kleine kinderen, liggen te slapen op de betonnen vloer. Buiten is het druk, stoffig, vies en 1 grote bouwput. Ons 5-sterren hotel is weer een tegenstelling: groot, koel, chic en rustig.
Zaterdag natuurlijk eerst de Taj Mahal bekijken! Gelijk buiten het hek van het hotel worden we aangeklampt door wat de rest van onze tijd hier onze eigen riksjaman zal zijn. Hij zal ons overal heen rijden, wacht tot we klaar zijn, geeft advies en brengt ons natuurlijk naar de beste winkels met ‘good price, not expensive!’
De Taj is prachtig! In mijn reisgids staat hij beschreven als a tear drop on the face of humanity. A building to echo the cry ‘ I have not forgotten, I have not forgotten, oh beloved.’ Gebouwd door Shah Jahan, uit liefde voor zijn favoriete vrouw Mumtaz, die overleedt tijdens de geboorte van haar 14e kind.
Helaas waren er nog zo’n 6000 mensen die ook de Taj Mahal kwamen bekijken, en was Gerton vergeten de boel af te huren. Foto’s maken werd dus wat lastig, daarom besloten we de volgende ochtend terug te komen. Direct om 6.30 uur, openingstijd, zodat we de opkomende zon over het parelvormige dak van de Taj zouden zien glijden.
Nu eerst maar stof kopen om een punjabi te laten maken. Uiteindelijk twee stofjes gekocht. Een blauwe en een roze met groen.
En dan is het tijd om van het zwembad en de zon te genieten!