Weekendje weg.

Met Pasen lieten jullie me via sms weten dat het in Nederland sneeuwde. Wat bijzonder, een witte Pasen! Zal wel mooi geweest zijn.
Ook hier waren de scholen op Goede Vrijdag en 2e Paasdag gesloten, dus heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om (met 4 andere vrijwilligsters) een weekend weg te gaan. Zodoende fietste ik om 3.30 uur op een door de maan verlichtte weg richting busstation. Het 1e deel van de reis bestond uit een 6 uur lange busrit naar Wa. Onderweg werden we een half uurtje bezig gehouden door een man die wondermiddeltjes verkocht. Hij had poeders, kruiden en wortels tegen alle ziektes. Van uitslag via aambeien tot schorpioenenbeet (When the animal bite, the people cry), hij had overal een remedie tegen. Of het kwam omdat we toch niets te doen hadden weet ik niet, maar hij had de aandacht van de hele bus en verkocht heel goed. Wij blanken luisterden, maar daar bleef het bij.
In Wa hadden we al 2 kamers geboekt. De 3 persoonskamer bleek te bestaan uit 2 tegen elkaar geschoven 1-persoons bedden. Maar er was een westers toilet, een werkende douche en een ventilator dus doe je niet moeilijk over een slaapplaats. We hadden al snel door dat we in dit geval het beste overdwars onden gaan liggen en hebben prima geslapen. Ieder netjes op zijn eigen stukje. Natuurlijk moesten er de volgende ochtend wel even foto's gemaakt worden met de zelfontspanner, en dat zorgde ook voor een paar komische momenten. Maar eerst gingen we 's middags nog met een taxi naar Nakori, om daar een heel oude 'mud and stick' moskee te bezoeken. We waren de taxi nauwelijks uit of er kwam een man op ons af die 1 cedi per persoon wilde omdat we op moskeegrond waren. We hadden het ding nauwelijks gezien. Toegangsgeld oke, maar nu hadden we erg het gevoel opgelicht te worden. Toch kun je dan (natuurlijk na eerst alle andere mogelijkheden te hebben geprobeerd) maar 1 ding doen en dat is betalen. We hadden ons best boos staan maken, en terug in Wa zijn we dat eerst maar weg gaan eten. Bij een straatkraampje gewoon wijzen: voor 50 pesewa's van dat, dat en dat. Want hier zeg je niet hoeveel eten je wilt hebben, maar voor hoeveel geld.Dat zorgde er in het begin voor dat ik veel meer bananen kreeg dan ik hebben wilde. :-)
Maar 5 mensen tegelijk te eten geven, dat was duidelijk nog niet eerder gebeurd. Dus aten we uit teiltjes en van borden en waren er maar 3 lepels. Het smaakte er niet minder om!
De volgende dag met de tro-tro naar Wechau. Volgepropt met meer mensen dan er eigenlijk in pasten bracht het busje ons en onze boodschappen (waaronder rauwe eieren) netjes naar zijn eindpunt. En daar sta je dan... Maar dan is er altijd wel iemand die je wijst waar je vervolgens heen moet en is het kantoor van het Hippo sanctuarity snel gevonden. Helaas was het platform aan de rivier waar wij graag wilden slapen al bezet, maar er waren nog wel lodges vrij. En bij de lodges konden we kiezen of we in de lodge, op het dak of op het platform ervoor wilden slapen. Eerst er maar eens heen dan. Twintig minuten fietsen of met de taxi? Aangezien het op het heetst van de dag was waren we het daar snel over eens. En toen we onderweg waren prezen we onze keuze, want de weg was veel langer dan je in 20 minuten kon fietsen.
De lodges zagen er van buiten leuk uit en waren van binnen leeg op 2 of 3 stenen verhogingen waar je je matras op kon leggen na. Het boomplatform was snel gevonden. Op je rug liggend keek je zo het bladerdak in en rechtop zag je de bergen van Burkino Faso. Hier zouden we dus gaan slapen! Maar eerst met een kano (lees: uitgeholde boomstam) de rivier op. Mooi uitzicht aan beide kanten, vogels die langs vlogen en allerlei geluiden uit het dichte groen. En toen de twee donkere bulten verderop ook nog nijlpaarden bleken te zijn was onze missie geslaagd. Na een poos dobberen, kijken en foto's maken weer terug. Matrassen naar boven slepen en eten maken op een houtskoolvuurtje. Spaghetti koken, groenten hakken en bakken. In het donker, met een plotseling opstekende fikse wind en donder en bliksem een interessante bezigheid. Vooral omdat de combinatie wind en houtskool voor prachtig vuurwerk zorgt waar je middenin staat.
Omdat onze gids dacht dat het onweer in Burkino Faso zou blijven en de donkere wolken over zouden waaien, gingen wij gewoon boven slapen. De weggewaaide matrassen gewoon terug leggen en er snel bovenop gaan liggen. Na een poosje gezellig kletsen in het donker (Wat was jouw meest genante ervaring in Ghana?) vielen we 1 voor 1 in slaap. En werden we wakker van kleine druppels die al heel snel grote druppels en heel veel regen werden. Dus wij met een noodgang matras opgevouwen, kussen en lakenzak ertussen, hele zootje onder je arm en zo snel mogelijk de trap af en naar de lodge! Oh, wat zijn we nu ineens blij dat het platform aan de rivier al bezet was! Matrassen naar binnen en lekker verder slapen. Ineens doet Ellen haar zaklamp aan. Ze kreeg iets op haar hoofd. Een beest? Nee, niks te zien. Hmmm, okee. En weer schiet ze overeind. Nu ik ook. Zaklampen aan, Ivonne die zich afvraagt wat er aan de hand is. En dan zien we het: dikke klodders geelbruine klei vallen uit het dak naast en op onze matrassen. Het ziet er uit als iets wat je niet eens in je wc pot wil vinden. Matras op de grond dan maar en niet denken aan de insecten die voor de regen komen schuilen.
De volgende ochtend is het weer droog en gaan we om 6 uur de 'birdwalk' doen. Natuurlijk zien we erg weinig vogels, althans niet van dichtbij. Wel lopen we regelmatig door wolken Jasmijngeur heen. Heerlijk!
Het bakken van de omeletten voor het ontbijt gaat heel wat makkelijker dan gisteravond, en daarna gaan we terug naar Wechau om de tro-tro naar Wa te pakken.
Geen tro-tro te zien, maar wel een truck. Ook goed, lekker veel ruimte en frisse wind. Helaas krijgt de truck pech en staan we 2 uur lang stil terwijl er iemand weg is gestuurd voor gereedschap. Geen nood, we trekken onze lappen en sarong uit de tas en maken zo een afdak en dus schaduw. Dan leren we de Ghanese meisjes achter ons een nieuw liedje en zingen we gezamelijk "If you're happy and you know it clap your hands." Dat ziet er zo leuk uit dat ik het op de video zet. Na het 'clap your hands' volgt altijd,en nu ook, 'stamp your feet.' De mannen naast de truck beginnen te lachen en ook onder de truck hoor ik geluid. Maar in de truck zijn ze zo enthousiast bezig dat ze niks merken en gewoon door stampen. Met als gevolg dat de mannen die onder de truck aan het repareren zijn van alles op hun hoofd krijgen. Ik lekker doorfilmen en daarna iedereen heel hard lachen!
In Wa blijkt onze gereserveerde kamer toch andere bewoners te hebben en dus moeten we in de bloedhitte met onze rugzakken op zoek naar een ander hotel. Dat is gelukkig vrij snel gevonden en ook hier maken we dankbaar gebruik van de douche.
De volgende ochtend om 4 uur weg naar het busstation. De bus vertrekt om half 6 en al snel slapen we weer. De wonderdokter die ook nu instapt krijgt geen voet aan de grond. Iedereen is te slaperig. Omdat we deze keer voorin de bus zitten schreeuwt hij in onze oren. Als we na zijn "When the animal bite" direct invallen met "the people cry!", moet hij wel erg lachen.
Een uurtje voordat we Tamale bereiken stapt er een andere man in. Hij verkoopt van alles, maar wil ons nu alleen maar de creme laten zien. Vervolgens soms hij op waar de creme allemaal goed voor is. Nou, dan heb je geen andere medicijn meer nodig! Smeer het op je oogleden en na 2 weken kan je je bril weggooien. Een paar dagen een lik op je tong en je maagzweer is weg. Natuurlijk helpt het ook tegen huidaandoeningen, insectenbeten en iets wat hij 'pura' noemt. Kennen we dat? Nee, dat kennen we niet. Speciaal voor ons legt hij uit: je doet dit, dan maak je er een bal van, dan doe je weer dat en dan "you put it into your bottom anus." En wij in koor de Ghanese versie van 'Ahaaaa!', namelijk 'Ehhèèèèh!'