Onderweg

Op dag 5 van de tour splitst onze groep zich op. De Amerikaan en het Franse koppel gaan een andere weg en wij gaan met zijn 5en verder. Al na 5 minuten lopen we vast in de modder, maar de driver doet iets met de bouten van een wiel en hop, daar gaan we weer. Het landschap verandert voortdurend; van velden bloeiende bieslook naar een maanlandschap naar stenen en rotsen naar zand met bosjes, alles komt voorbij. We steken droge rivierbeddingen over en duiken in en uit greppels. We worden doorlopend door elkaar geschud en soms hangen we zo scheef dat we eigenlijk alleen maar om kunnen slaan, maar toch gebeurt dat niet. Ik heb werkelijk geen idee hoe de driver weet waar we heen moeten, want de weg is nog steeds alleen maar een wagenspoor dat zich soms splitst in 2 of 3 sporen en soms gewoon ophoudt. En aan bordjes doen ze hier niet. Met de wagensporen is trouwens nog iets grappigs. Als je nou van A naar B wil neem je toch de kortste route, dus een rechte lijn? Maar nee, de sporen kronkelen als een malle van links naar rechts zonder een enkele aanwijsbare reden!

Je kan hier uren achter elkaar rijden zonder een mens tegen te komen en ik heb nog nooit zo'n uitgestrekt landschap gezien. Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe Dzjengis Khan hier met zijn strijders doorheen reedt. En het is een prachtig gezicht om de kuddes kamelen, geiten en vooral paarden te zien die hier alle vrijheid hebben om te lopen waar ze willen. Er kruisten vandaag zelfs 2 gazelles in volle galop ons pad!

Soms stapt de driver uit om de route een stukje te verkennen voordat hij het busje de modder of zandheuvels instuurt. En soms stuiten we op een te diepe greppel en rijden we er een tiental meters langs voor hij een plek vindt waar we over kunnen steken.

Dag 5 zitten we dus eigenlijk alleen maar in het busje. Uitstappen doen we om onze benen even te strekken of voor een toiletstop, maar verder rijden we maar door. Een dutje doen in de auto is onmogelijk door alle kuilen, hobbels enz. Aan het eind van de dag zijn we allemaal doodmoe dus na het avondeten liggen we er vroeg in.

Dag 6 begint zoals dag 5 eindigde: in de auto. Maar nu hebben we na een uur of 2 al een stop om rotstekeningen te bekijken. Voor deze hoeven we geen 250 meter te klimmen en ze zijn nog mooier en duidelijker ook!
De lunch die we in een klein dorpje zouden doen gaat niet door en we rijden door naar het kamp. We zijn blij verrast, het is een toeristenkamp en dat betekent mooie gers, redelijke bedden en een douchegebouw met warm water (nu nog niet maar tussen 6 en 10 uur wel) en echte toiletten! Er hangen zelfs spiegels en ik kan mijn blauwe oog nu goed zien. Het enige dat ontbreekt is elektriciteit om al onze spullen op te laden, maar als de generator aangaat is zelfs dat probleem opgelost. Een klein wasje is, voor het eerst op deze tour, zelfs mogelijk en al snel hangen er wat spulletjes te drogen aan de buitenkant van de ger. Nu alleen opletten dat er niets wegwaait.