Jaipur

En zo zit je dan om 5.30 uur in de trein van Delhi naar Jaipur. Een hele coupe vol Indiers, 3 Duitsers en wij. Prima plaatsen, prima trein. Niet zoals de treinen bij ons, maar wie verwacht dat? We krijgen zelfs een Engelse krant, een fles water en later een ontbijt. Kilometers dor en droog landschap trekt aan ons voorbij. Af en toe passeren we een gehucht, zien we mensen lopen. Verder lijkt India een uitgestorven woestenij.
Na 5 uur in de trein komen we in Jaipur, ‘the pink city’. De man die ons komt ophalen is snel gevonden, en oh wat een grap, hij rijdt in een Barbie auto! Een grote, roze Engelse bak! De man lacht en zegt: “A pink car in the pink city!”
Nadat we onze tassen op de hotelkamer hebben gebracht nemen we een riksja de stad in. Ook hier is het weer erg druk op straat. Wat we nog niet eerder hebben gezien zijn de karren waar een dromedaris voor loopt, ipv een paard. Vaak inclusief kleurige dekens en teugels. Ook olifanten zijn hier een normaal onderdeel van het straatbeeld, net zoals de apen. Wat we hier ook meer zien dan in Delhi zijn bedelaars. Wordt er niet een vuile, maar zo te zien gezonde, baby onder je neus geduwd, dan is het een wel een half arm of been. “Roepies, sir!” En dan een gebaar alsof je een handje rijst naar je mond brengt. Een jongetje geven we een pakje Sultana’s en hij maakt zich razendsnel uit de voeten. Weg bij zijn vriendjes vandaan. Aan de overkant zien we hem de biscuit met een brede grijns in zijn mond stoppen.
De riksjaman rijdt ons langs het Hawa Mahal (Palace of the Winds) en het City Palace. En natuurlijk stoppen we voor diverse grote winkels. De juwelenshop zijn we heel snel weer uit. Dat Indiase glim en glitter is niet onze smaak. Maar in de winkel waar ze textiel verkopen gaat Gerton voor gaas. Hij koopt een rood zijden dekbedovertrek met zwarte gloed. Zo jongen, dat wordt sjouwen de rest van de reis! Mij worden een aantal shawls getoond en wederom blijk ik alles behalve een pokerface te hebben. Gerton ligt in een deuk als hij ziet hoe de man na 1 blik op mijn gezicht precies weet of hij de shawl aan de kant moet gooien of niet.
De volgende dag (maandag) hebben we om 9.15 uur met de Barbieman afgesproken. Tegen 10 uur vinden we dat we, ook volgens Indiase begrippen, lang genoeg hebben gewacht en nemen we een ander mannetje. Die is natuurlijk ‘the elder brother’ van de Barbieman, die niet kan komen omdat zijn moeder gisteravond is overleden. Jaja, natuurlijk…
We laten ons de stad uitrijden naar het Amber Palace, het Nahargarh (Tiger Fort) en het Jaigarh Fort. Onderweg zien we een mooi beschilderde olifant. We stoppen en ik stap uit om een foto te maken. De berijder komt van zijn hoge zitplaats en laat me de stugge olifantenhuid voelen. Het paleis en de forten zijn groot en indrukwekkend. In het Jaigarh Fort (een nooit veroverd fort) staat ‘s werelds grootste kanon op wielen. Het heeft een loop van 8 meter en een bereik van 20 km, maar is nog nooit gebruikt.
Dinsdag nemen we een tuktuk naar het treinstation. Daar staan we in de rij, maar dan wel op zijn Indiaas. Zijn wij gewend wat afstand te houden en degene die aan de beurt is wat privacy te gunnen, hier sta je zo dicht mogelijk op je voorganger omdat er anders iemand tussen komt. Het systeem hier is wat eigenaardig. Eerst vul je een formulier in waar je op aangeeft welke trein, welke klas en met hoeveel personen je wilt reizen. Omdat Indiers maanden van te voren hun kaartjes kopen zijn alle treinen die wij willen hebben vol. In dat geval koop je een ticket waar ‘waiting list’ opstaat. Op de dag dat je trein vertrekt laat je, op het station, je ticket bevestigen. Heb je mazzel dan krijg je op dat moment een plaats met stoelnummer. Heb je pech, dan mag je wel met de trein mee, maar moet je zoeken naar een plekje.
Na het station gaan we met Gerton’s laptop naar een computerwinkel. Er moet nieuwe software op. Geen probleem en het gaat een uurtje duren. Na drie uur staan we weer buiten. Met de nieuwe software op de laptop (en zoals later zal blijken een virus). We houden een oude riksjarijder aan om ons naar de Palace of the Winds te brengen. Op de vraag wat het kost (iets wat je van tevoren moet afspreken) zegt hij 50 roepies. Hij trekt er een vragend gezicht bij, en ook in zijn stem hoor je dat hij er zelf niet echt in gelooft. Hij heeft het duidelijk nodig, dus gaan we akkoord. Het is verder dan we dachten, en het oude mannetje fietst zich een breuk. Bij een helling moet hij zelfs afstappen. Wij mogen er absoluut niet uit! Naast de 50 roepies geven we hem ook een pakje Sultana. Het Paleis de Winden is een roze zandstenen gebouw, dat ooit is gebouwd voor de haremdames. Het bevat 953 kleine kamertjes met balkon, zodat de dames de processies buiten konden volgen zonder zelf gezien te worden.
We lopen door een poort de muur die om het oude paleis staat binnen. We komen in smalle steegjes en het lijkt een andere wereld. De mensen hier zeggen ons gedag en lachen ons vriendelijk toe. En behalve een groot zwart varken dat mij bijna omver rent schijnt niemand haast te hebben. We lopen langs een smal kamertje waar een paar mannen bezig zijn om rode lacque armbanden te maken. Ze smelten het materiaal en rollen het om een koker heen. We kijken even toe en als we verder willen lopen wordt er natuurlijk gevraagd of we geen armband willen kopen. Ik zeg dat ze te klein zijn, wat uiteraard ontkent wordt. Hij wil de armbanden om mijn pols schuiven, en als ze blijven hangen roep ik: “Auauau!” Iedereen in een deuk en wij weer weg. Bij een oud mannetje verderop kopen we druiven. We willen maar een trosje, maar die grap gaat niet door. Een kilo moeten we nemen! Ook goed. Voordat we een uur verder zijn heeft Gerton de helft al uitgedeeld.