naar Battambang
Door: Phily
Blijf op de hoogte en volg Phily
17 Februari 2015 | Cambodja, Phnom-Penh
Om 7.00 uur zou er een tuktuk (die hier volgens de boeken remork heten, maar niemand zo noemt) komen om me naar de bus naar Battambang te brengen. De bus zou om 7.30 uur vertrekken, dus ik stond keurig iets voor 7 klaar. Natuurlijk was er na ruim een kwartier nog geen tuktuk en toen hij om 7.25 uur aan kwam rijden was er niets van enige haast te merken. Rustig tufden we door de al bomvolle straten. De chauffeur had het drukker met zijn telefoon dan met iets anders.
Om 7.45 uur kwamen we bij de bus die al bijna helemaal vol zat, maar ook hier had niemand zichtbaar haast. Toch vertrokken we zodra ik zat, dus het leek er op dat ze een beetje op me hadden gewacht.
Met de airco op standje vriezen en de tv keihard aan (karaoke videoclips met een hoog Bollywood gehalte) begonnen we aan een rit die 6 uur zou duren. Ik had al aan zowel de chauffeur als aan de bijrijder mijn kaartje laten zien om maar duidelijk te hebben dat ik naar Battambang moest. Ik had uiteraard geen idee waar ik eruit moest, dus het leek me handig dat ze zouden weten waar de enige niet-Cambodjaan in de bus uit wilde stappen.
Na ruim 6 uur deed ik een poging om mijn achterbuurman te vragen of we er al waren, door op vragende toon de naam van de plaats te noemen. "Battambang? " Zo te zien begreep hij me, want hij schudde zijn hoofd. Nu weet ik dat je buiten Europa de geschatte tijd die een busrit moet duren heel erg ruim moet nemen, dus ik zakte terug in mijn stoel. Een uur later stopte de bus weer eens, en dit keer gingen er veel mensen uit en kwamen er nieuwe bij. De bijrijder liep net langs dus maar weer eens gevraagd. Weer een hoofdschudden als antwoord dus ik nam nog maar een koekje.
Bij de volgende stop (het is inmiddels kwart over 4, dus ruim 8 uur na vertrek) weer een stop. Ik hoor de buschauffeur iets zeggen tegen een nieuwe passagier en meen Battambang te horen. Voor hij de deur weer dicht doet sta ik al naast hem. Ik wijs op mezelf en zeg: "Battambang!" Hij schrikt, zegt iets waar ik absoluut niets van begrijp maar waar de mensen voorin op reageren. Hij zegt weer iets, en ook zonder dat ik 'Battambang' herken zie ik al aan zijn gezicht wat er aan de hand is. We stappen uit, hij begint druk heen en weer te lopen en te telefoneren en er komen gezellig een paar mannen bij staan. We bekijken elkaar en ik lach maar eens vriendelijk. De chauffeur geeft het op en zegt: "taxi" Maar waar ik die vandaan moet halen, hoe ver ik terug moet en wat dat dan kost, dat begrijpt hij allemaal niet. Net zoals ik zijn verhaal niet begrijp. Een bus vol mensen en niemand die een woord Engels spreekt! Die bus vol mensen blijft trouwens onverstoorbaar wachten, niemand die ook maar een beetje irritatie of ongeduld laat zien. Uiteindelijk gaat de chauffeur op een brommer zitten en klopt achter hem op het zadel. "Taxi!" Ja, prachtig, maar zullen we mijn rugzak dan ook even meenemen? Dit kan ik hem al in een paar tellen duidelijk maken, dus we boeken vooruitgang!
En zo gaan de buschauffeur en ik, met mijn rugzak tussen ons in, op de brommer weg en laten we de bus met zijn passagiers even voor wat het is. De taxichauffeur (daar ga ik maar even vanuit, want een taxibordje ontbreekt) wil me voor 10 dollar wel weg brengen. En zonder te weten of de rit 5 minuten of een uur gaat duren ga ik akkoord met 8. Rugzak in de kofferbak en de buschauffeur weer terug naar zijn bus.
Twee straten verder stoppen we bij een garage en worden er platgevouwen oude dozen in de kofferbak gelegd om mijn rugzak te beschermen tegen iets wat blijkbaar ook mee moet. Drie monteurs komen met een van smeerolie glimmend motorblok aangesjouwd. Nou .... uhm ... dat dacht ik even niet! Tot grote schrik van de mannen die bijna het motorblok laten vallen spring ik uit de auto. Ik gebaar dat mijn rugzak wel bij mij op de achterbank kan en lachend zijn ze het met me eens.
Dan kunnen we nu naar Battambang. Ja, maar eerst halen we nog iemand op. En nog iemand. Uiteindelijk zijn we dan zo ver en na nog eens een rit van 5 kwartier sta ik om 18.00 uur voor mijn guesthouse. Pffff... snel mijn rugzak op de kamer zetten en dan ben ik nog net op tijd voor het circus! Reizen in Azië is nooit saai!
Om 7.45 uur kwamen we bij de bus die al bijna helemaal vol zat, maar ook hier had niemand zichtbaar haast. Toch vertrokken we zodra ik zat, dus het leek er op dat ze een beetje op me hadden gewacht.
Met de airco op standje vriezen en de tv keihard aan (karaoke videoclips met een hoog Bollywood gehalte) begonnen we aan een rit die 6 uur zou duren. Ik had al aan zowel de chauffeur als aan de bijrijder mijn kaartje laten zien om maar duidelijk te hebben dat ik naar Battambang moest. Ik had uiteraard geen idee waar ik eruit moest, dus het leek me handig dat ze zouden weten waar de enige niet-Cambodjaan in de bus uit wilde stappen.
Na ruim 6 uur deed ik een poging om mijn achterbuurman te vragen of we er al waren, door op vragende toon de naam van de plaats te noemen. "Battambang? " Zo te zien begreep hij me, want hij schudde zijn hoofd. Nu weet ik dat je buiten Europa de geschatte tijd die een busrit moet duren heel erg ruim moet nemen, dus ik zakte terug in mijn stoel. Een uur later stopte de bus weer eens, en dit keer gingen er veel mensen uit en kwamen er nieuwe bij. De bijrijder liep net langs dus maar weer eens gevraagd. Weer een hoofdschudden als antwoord dus ik nam nog maar een koekje.
Bij de volgende stop (het is inmiddels kwart over 4, dus ruim 8 uur na vertrek) weer een stop. Ik hoor de buschauffeur iets zeggen tegen een nieuwe passagier en meen Battambang te horen. Voor hij de deur weer dicht doet sta ik al naast hem. Ik wijs op mezelf en zeg: "Battambang!" Hij schrikt, zegt iets waar ik absoluut niets van begrijp maar waar de mensen voorin op reageren. Hij zegt weer iets, en ook zonder dat ik 'Battambang' herken zie ik al aan zijn gezicht wat er aan de hand is. We stappen uit, hij begint druk heen en weer te lopen en te telefoneren en er komen gezellig een paar mannen bij staan. We bekijken elkaar en ik lach maar eens vriendelijk. De chauffeur geeft het op en zegt: "taxi" Maar waar ik die vandaan moet halen, hoe ver ik terug moet en wat dat dan kost, dat begrijpt hij allemaal niet. Net zoals ik zijn verhaal niet begrijp. Een bus vol mensen en niemand die een woord Engels spreekt! Die bus vol mensen blijft trouwens onverstoorbaar wachten, niemand die ook maar een beetje irritatie of ongeduld laat zien. Uiteindelijk gaat de chauffeur op een brommer zitten en klopt achter hem op het zadel. "Taxi!" Ja, prachtig, maar zullen we mijn rugzak dan ook even meenemen? Dit kan ik hem al in een paar tellen duidelijk maken, dus we boeken vooruitgang!
En zo gaan de buschauffeur en ik, met mijn rugzak tussen ons in, op de brommer weg en laten we de bus met zijn passagiers even voor wat het is. De taxichauffeur (daar ga ik maar even vanuit, want een taxibordje ontbreekt) wil me voor 10 dollar wel weg brengen. En zonder te weten of de rit 5 minuten of een uur gaat duren ga ik akkoord met 8. Rugzak in de kofferbak en de buschauffeur weer terug naar zijn bus.
Twee straten verder stoppen we bij een garage en worden er platgevouwen oude dozen in de kofferbak gelegd om mijn rugzak te beschermen tegen iets wat blijkbaar ook mee moet. Drie monteurs komen met een van smeerolie glimmend motorblok aangesjouwd. Nou .... uhm ... dat dacht ik even niet! Tot grote schrik van de mannen die bijna het motorblok laten vallen spring ik uit de auto. Ik gebaar dat mijn rugzak wel bij mij op de achterbank kan en lachend zijn ze het met me eens.
Dan kunnen we nu naar Battambang. Ja, maar eerst halen we nog iemand op. En nog iemand. Uiteindelijk zijn we dan zo ver en na nog eens een rit van 5 kwartier sta ik om 18.00 uur voor mijn guesthouse. Pffff... snel mijn rugzak op de kamer zetten en dan ben ik nog net op tijd voor het circus! Reizen in Azië is nooit saai!
-
17 Februari 2015 - 09:08
Fred:
Ahaaah...dit keer gaat het over Voortschrijdend Inzicht en over Situationeel Handelen. Enfin, je hebt iets meegemaakt dat niet in je Boek der Verwachtingen stond, en uiteindelijk had je een kamer, een bed en een douche.....welverdiend!
Op naar je volgende avontuur,
Fred -
17 Februari 2015 - 09:21
Marlene:
Wat een reis naar "Battambang" nou bang moet je niet zijn :-) dit is één grote oefening in moed, verdraagzaamheid en geduld.
Geniet van je verdere reis,
ik reis met je mee ;-)
Marlene -
17 Februari 2015 - 09:23
Rachel:
Haha, lekker bezig mama!
Maar 1 troost, dit kan mij ook gewoon in het Nederlandse OV overkomen ;) -
17 Februari 2015 - 10:26
Mirjam:
Gezellige bus gelukkig met die gordijntjes. -
17 Februari 2015 - 10:44
Petra:
Stoere vrouw!
Veel plezier!
Gr Petra -
17 Februari 2015 - 16:20
Wil & Klasina:
Haha Phily,
Weetje, je komt nog ergens zo.
Alleen je moet de tijd hebben,ja toch?
Onze OV is ook niet alles hé.
Groetjes van ons -
17 Februari 2015 - 22:07
Ma:
hoi Phily,leuk weer wat van je te reisverslagen te lezen.Pa kan zowaar het ook op zijn laptop bekijken(vooruit gang)ha ha .
veel plezier en kijk uit op je volgende verhalen en foto,s
Heel veel kusjes Ma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
