Zondagochtend neem ik in Phnom Penh afscheid van Robin en Luuk. Zij blijven even hier en gaan dan weer naar Thailand, en ik stap in de bus naar Kratie. Het is niet mogelijk om van Sihanoukville rechtstreeks naar Kratie te gaan. Want, misschien leiden niet alle wegen naar Rome, in Cambodja leiden wel alle wegen naar Phnom Penh.

We beginnen de rit met een volle bus, maar na een uurtje of 6 zijn er nog maar 5 mensen over en krijgt de chauffeur ineens haast. De laatste 2 uur rijdt hij, al toeterend, alsof hij het laatste vliegtuig moet halen.

In Kratie hoef ik maar ca 300m te lopen naar het guesthouse, waar ik weer een grote kamer heb met 2 grote bedden. Op het dak is een terras en kijk je zo op de Mekong, dus de volgende foto van een zonsondergang is snel gemaakt. Dan werk ik weer even aan mijn karma door het 2e bed op mijn kamer af te staan aan een 21-jarige Nederlandse die een bed in de dorm had geboekt maar vergeten was de datum door te geven. De volgende dag heb ik wel een single room met eigen badkamer voor $5.

Het meisje en ik nemen samen een tuktuk naar de Irrawaddy dolfijnen. Dat zijn zoetwaterdolfijnen en die zijn er nog maar op een paar plekken in Azië. Ze komen redelijk dichtbij en je hoort ze hun adem uitblazen. Daarna naar een leuk dorpje op het water waar iedereen heel vriendelijk is. Dat valt me hier in Cambodja toch op: de mensen zijn heel vriendelijk en gaan graag op de foto. Ze moeten wel lachen om mijn bruine huid. "Cambodia skin!" roepen ze.

Weer terug in Kratie zelf loop ik de markt over en maak weer veel mooie foto's.
Dit is trouwens het 1e land waar ik ben waar US dollars uit de ATM komen ipv de locale valuta. Betalen kan je met dollars en riel, ook door elkaar. Zo krijg je ook je wisselgeld terug dus het is opletten voor dit rekenwonder.
De volgende dag neem ik de veerboot naar het eiland Koh Trong. De boot ligt er al, local vrouwtjes zitten er al in, dus ik schuif aan. Ze wijzen naar het eiland en ik knik. Na een poosje wachten komt er nog een bootje, en met gebaren, wijzen en knikken wordt me duidelijk gemaakt dat ik daar in moet. Ik bedank netjes: "ahkun!" en word gelijk door breed lachende vrouwen over mijn armen geaaid.

Aan de overkant huren we (het Nederlandse meisje is aangehaakt) een fiets voor $1. Maar eerst moeten we een heel eind door de droogliggende rivierbedding lopen, want omdat het dry season is, is de Mekong veel smaller dan tijdens het regenseizoen. In een uurtje of 4 fietsen we het eiland rond, regelmatig stoppend om foto's te maken. Bij een oud vrouwtje die bananenbladeren met iets erin op een houtskoolvuurtje aan het bakken is stop ik gelijk. Ik koop een pakketje en er zit banaan met kokosrijst in. Heerlijk, maar het meisje waagt zich er niet aan.