Dag 7, de laatste dag

Vanmorgen om 9 uur loop ik met een aantal groepsleden naar het National Park waar we, met sneeuwschoenen aan, een wandeling van ongeveer een uur gaan maken. Het is -9 en bijna windstil, de sneeuw knarst onder onze voeten en de kou bijt in mijn wangen. Ik loop als een onhandige clown met veel te grote schoenen door de witte wereld, zak soms tot mijn enkels en een enkele keer nog dieper weg, maar meestal lopen we over een al redelijk platgetreden pad. Hazensporen verdwijnen tussen de bomen, takken buigen door onder vele centimeters sneeuw en in een dode naaldboom hebben spechten een soort appartement gemaakt.

Wanneer we een korte stop maken haalt onze gids gingerbread koekjes en een thermosfles warme cranberrysap tevoorschijn. Het sap kennen we van de eerdere excursies en de fles is dan ook snel leeg. Als we dan toch stilstaan kan ik net zo goed mijn bellenblaas pakken en kijken of de bellen bevriezen. Maar helaas blijven het zeepsopbellen en vormen zich geen ijskristallen zoals in een filmpje op YouTube was te zien. Jammer!

Het laatste stukje gaat te steil naar beneden om te kunnen lopen, dus laten we ons een voor een naar beneden glijden. Sommige iets te snel na de vorige, waardoor zich onderaan een kluwen mensen vormt. Degene die als eerste naar beneden was gegleden heeft foto's gemaakt van de rest en die willen we uiteraard wel zien. En zo zie ik mezelf half liggend op de foto, met mijn in roze skibroek gestoken benen in de lucht op de glijbaan.
Weer terug in de hotelkamer wissel ik verhalen uit met Els (die niet mee was gegaan maar was gaan sleeën) voor we ons weer bij de bus moeten melden voor de laatste excursie van deze reis: de husky sledetocht.

Zodra we uit de bus stappen horen we de honden al. Blijkbaar hebben ze er net zo veel zin in als wij. De sleeën staan, ingespannen en al, in een vaste volgorde. Of eigenlijk staan de honden in vaste volgorde. Per slee (vooraan de leidsters, in het midden de trekker en net voor de slee de ondersteuners) maar ook de per groep, want de honden van bv de achterste slee zijn gewend te volgen. We krijgen uitgebreide instructies: de handgebaren van de begeleider die op een sneeuwscooter voorop gaat, wat te doen bij een helling, afdaling of bocht, hoe, wanneer en hoeveel we moeten remmen). Els zit lekker in de slee en ik sta achterop en het zware werk te doen. Verschil moet er zijn. :-)

In het begin is het best spannend, ook omdat de berijder van de slee achter ons er al snel af ligt en de honden er met slee en inzittende vandoor gaan. De honden willen langs ons, maar hun stuurloze slee knalt tegen mijn benen waardoor ik hem kan grijpen. De begeleider is er snel bij en niemand is gewond geraakt. Ik krijg al snel de slag te pakken en we zoeven door de sneeuw. Helaas is dat maar van korte duur, want in de 1e slee zitten de zusters van 81 en 75 en die doen (ook wel weer begrijpelijk) heel voorzichtig en dus rustig aan. Ik sta bijna doorlopend zachtjes op de rem en de honden kijken steeds om alsof ze willen zeggen: "He, wat doe je? We willen lopen!" Sorry beestjes, maar bij een kettingbotsing is niemand gebaat. Ondanks dat is de tocht van 10 km een leuke ervaring en ook hier is de omgeving weer schitterend.

Na het avondeten wordt er druk en langdurig overlegd, de Noorderlicht alarm-app geraadpleegd en de lucht geïnspecteerd. Helaas blijft het zwaar bewolkt en de voorspelling slecht. Het heeft geen zin om de kou in te gaan en naar een donkere plek te lopen, dus deze laatste avond gaat iedereen bijtijds naar bed.

Het was een schitterende reis, waarin we 5 avonden het Noorderlicht hebben mogen zien. Maar de avond op de Hurtigruten was onbetwist de spectaculairste!