Champasak, homestay in Kiet Ngong en Dong Khong

Met de bus en de veerboot naar Champasak, samen met een Frans echtpaar die dachten dat ik vanzelf Frans zou leren als ze maar tegen me bleven praten. ;-) Eenmaal in Champasak spraken ze net zo vvrolijk Frans tegen de tuktuk driver, die alleen 3 woorden Engels sprak. En vervolgens keken ze mij alle 3 aan! Hoe weet ik niet, maar uiteindelijk begrepen ze me alle drie en kwamen we waar we zijn wilden. (lees: waar ik zijn wilde en de Fransen dus ook maar) Na een kamer te hebben geregeld gelijk maar door naar de tempel, want het wordt alleen maar warmer! Het is meereenhele site dan 1 tempel en goed om een paar uur rond te lopen. NAtuurlijk stuitte ik steeds op de Fransen en ergens heb ik toch een adertje franse woordjes aangeboord, want we hadden zowaar iets van een conversatie.

Weer terug een lekkere lunch met zicht op de Mekong, boekje erbij en relaxen mar. Toen de avond viel verging het van de motjes en dus werd er een plastic zak onder de felste lamp gebonden. Die zat in no time half vol met een hele berg motjes en er bleven er steeds meer ij komen. Toen iknaar mijn kamer ging moest ik eerst de deur 'motvrij' maken voordat i naar binnen kon.

De volgende dag begon ik aan mijn homestay avontuur. De reis ernaartoe verliep soepel: met een mini-van naar de afslag en daar stond een vrachtwagen die toevallig die kant op ging. In Kiet Ngong aangekomen werd me na mijn: " homestay?" eenman toegewezen die me naar zijn huis bracht. Een kamer met een klamboe en de wc met mandiebak (bucketshower) achter het huis. Prima toch? Ik kreeg eerst te eten en dadt smaakte goed. Daarna met een olifant op pad. Geen andere toerist te zien, alleen maar olifanten, buffels, droog wetland, bomen, bosjes en een paar hutjes. Helemaal goed zo! Die olifant maakte trouwens af en toe een geluid alsof er een vrachtwagen in zijn binnenste startte! Geen idee waarom, maar het hele dier vibreerde ervan!

Maar dan heb je nog eenhhele middag over, dus wat doe je dan? Een spelletje met Nong Noi, de kleine dochter des huizes, foto's van thuis laten zien (vonden ze allemaal helemaal geweldig), woordjes Lao leren en gelijk weer vergeten en zo komje de dag wel door.

's Nachts werd ik wakker van geknaag. In mijn kamer of de kamer naast me? Geen idee. Dit is niet de 1e keer dat zoiets gebeurd, dus ik weeet wat me te doen staat. Oordoppen in en verder slapen! De volgende morgen maar eens eenstukje gaan wandelen. Kom ik ineens een 71 jarige Fransman tegen die goed Engels sprak. Samen de berg op gelopenn aar de overblijfselen van een oude tempel die bestond uit een grootoppervlak vol kolommen platte, opgestapelde stenen. Soort Stonehenge maar dan anders.

Na de lunch een kwartiertje lezen op het platform naast het huis, naast een slapende oma. Die, toen e wakker werd, zich liet ontluizen door haar kleindochter en gedachteloos een paarluizen van het matje veegde. Geweldig, daar heb ik net op gelegen! Ma, als je dit leest: koop alvast een fles luizenshampoo voor me en zet die bij mij op tafel. Dan kan ik die voor alle zekerheid gelijk gebruiken zodra ik thuis kom!
Bellenblazen met Nong Noi, die helemaal dolgelukkig was toen ze de bellenblaas mocht houden. Enmaar weer een stukje wandelen. Kom ik zomaar bij een hangmat metuiticht op de vlakte waar de olifanten lopen. Mooi, weer een paar uurtjes voorbij. ;-)

De volgende ochtend werd ik wakker van een gekribelop mijn arm. In een reflex veeg ik het weg en kijk dan pas wat het was. Een teek die dacht in mij een lekker hapje te hebben gevonden. Gelukkig werd ik op tijd wakker ... Oke, na de luizen en de kikker in de 'badkamer' ben ik er nu wel klaar mee. Gelukkig is het weer tijd om verder te gaan. Met weer een vrachtwagentje terug naar de kruising en dan daar maar wachten op een bus. Wel gezellighoor, eris altijd wel iemand die een praatje komt maken. Zoals de oude Lao die ooit in Duitsland had gestudeerd en inderdaad vloeiend Duits sprak.Of de jonge Lao die mijn zijn kleine neefje komt laten zien. En nna een 3 kwartier wachten stopt er een vrachtwagentje waarin achterin de locals als sardientjes in een blik zitten. Met beweging van zijn kin vraagt de chauffeur me waar ik naar toe wil. Op mijn "Si Phan Don"knikt hij en wijst naar achter. Hup, mijn rugzak bovenop het dak en de sardientjes maken plaats voor nog een sardietnje. Via het pedaal van een achterop gebondeedn brommerklim ik naar binnen. "Sabaydee!" roep ik vrolijk. Eniedereen grijnst en groet terug. Na een uurtje of twee gezellig delen van kaakjes en fruit zijn we bij de plaats gekomen waarvan ik weet dat deveerboot naar de overkant gaat. Maar als ik uit wil stappen roept iedereen iets en schudden ze hun hoofd.Maar ik zie hier nog meer toeristen... en een veerboot ... Maar ze zijn onverbiddelijk, dus ik blijf braaf zitten. We zien wel waar ik nu weer uitkom ... Dat is dusbij de auto ferry waar we voor 10.000 kip goedkoper overvaren. Tja, dat is wel 1euro, dus iedereen kinkt naar me van "Zie je nu wel?!" En ik knik dankbaar terug. Aezijn er ook achter waar ik eruit moet. Althans, waar ij vinden dat ik eruit moet. En precies daar stopt de wagen en onder luid Sabaydee en heftig zwaaien nemen we allemaal afscheid.

En inderdaad ben ik op 100 meter na precies waar ik wilde zijn. Kamer is snel gevonden en o, wat is het hier lekker relaxed! Balkonnetje, boekje, sigaretje, maar eerst een (koude) douche. Het is heir zo warm dat je niet eens moet denken aan een warme douche!

De volgende dag (vandaag dus) heb ik weer een fiets gehuurd en ben ik het eiland rond gefietst. Don Khng is 18 km op zijn langste punt en 8km op zijn breedste punt. Ik heb er 4 uur voor nodig gehad om het bij deze temperatuur van een graadje of bloedheet rond te fietsen!

Morgenochtend om 6 uur opstaan om tekijken hoe de vissersboten binnen komen en bij de markt hun vis verkopen en overmorgen weer met de bus terug naar Pakse waar ik een vliegtuig neem naar Bangkok.