week 2
Door: Phily
Blijf op de hoogte en volg Phily
07 Februari 2014 | Kenia, Nairobi
Zaterdag hebben we (Francis, Pamela, Jason, Lyn, Sinja en ik) een uitstapje naar Kitale gemaakt. Kitale is de dichtstbijzijnde grote stad en om daar te komen hebben we eerst motobikes nodig en dan een matatu. Matatu's zijn kleine busjes voor 12 personen die niet vertrekken voor ze vol zijn. En dat betekent dat er minimaal 19 mensen in moeten zitten, wat een heel geprop, gewurm en geschuif met zich meebrengt. Iedere keer als er iemand uit moet rolt en trekt iedereen zich naar buiten en soms stoppen we om nog iemand binnen te laten die er wonder boven wonder nog bij past ook. Kitale is druk, met veel auto's, matatu's en motobikes. We lopen over de markt waar ik me verbaas over de manier waarop de schoenen liggen uitgestald. Alles ligt op grote hopen door elkaar en je wroet net zolang tot je een schoen hebt gevonden die je mooi vindt en die je min of meer past. Die laat je aan de verkoper zien en in een mum van tijd heeft die de bijbehorende schoen gevonden. Geen idee hoe ze dat doen!
Francis en ik kijken wat de verschillende hurktoiletten kosten, want toiletpotten gaan het, vanwege de prijs, zeker niet worden.
Moses, de geadopteerde zoon van Pamela en Francis, is een avond thuis en vertelt ons vrijwilligers heel uitgebreid hoe dankbaar de community ons is en dat we voortaan een thuis in Kenia hebben waar we altijd welkom zijn.
Zondag staan er HIV-testen op het programma, omdat iedereen dan thuis is. We gaan eerst naar een ziekenhuisje waar ik nog niet ben geweest om de testjes en wat medicijnen op te halen. Bosco, een gezette man die blijkbaar belangrijk is, zoekt alles bij elkaar: malariatabletten, zakjes ORS, een koelboxje vol vaccinatieserums, de nodige spuiten en naalden, de HIV-testjes en op ons aandringen ook ontwormingspillen en ringwormcreme. We klimmen weer achterop de motobikes en na heel veel gehobbel over de smalste voetpaadjes komen we na een half uur aan. We stallen alles uit en dan blijkt dat Bosco de HIV-testjes is vergeten, evenals het grootste deel van de creme. Terwijl hij terug gaat beginnen wij maar vast met het uitdelen van ontwormingspillen en insmeren van hoofden. Dat zijn er zoveel dat we al snel door onze creme heen zijn. Verder komen de mensen met klachten over pijn in hun hoofd, botten of borst, kinderen met diarree en allerlei soorten uitslag. Sinja geeft 4 of 5 vaccinaties tegen mazelen, de moeders van de kinderen met diarree geven we zakjes ORS mee en verder kunnen we niets doen. Er is geen paracetemol en geen creme tegen uitslag, de moeder met de tweeling van 15 maanden die er door gebrek aan goed voedsel uitzien als baby's van 4 maanden kunnen we niets anders bieden dan medeleven.
Als Bosco terugkomt vindt hij dan ook 4 uiterst gefrustreerde mzungu's. En dat wordt er niet beter op als we eindelijk met de HIV-testen willen beginnen en dan blijkt dat er een HIV-Aids centrum vlakbij is! We doen toch nog 4 testjes, geven 3 vrouwen de pil (voor 1 maand dus dat schiet lekker op) maar zijn voornamelijk druk met het uitdelen van de ontwormingspillen en het insmeren van hoofden. De dingen dus die Bosco niet eens mee wilde nemen! Dit is typisch Afrika: grootse plannen die stuk lopen op gebrek aan organisatie, inzicht en inzet en vervolgens allemaal heel verontwaardigd elkaar de schuld geven.
Maandagochtend ga ik weer naar Makutano waar ik, naast het testen op malaria, bloedgroep, tyfus en zwangerschap, nu ook bloed afneem. Gedwee laten mijn eerste slachtoffers mij onder begeleiding van sister Lilian in hun arm prikken, zonder ook maar de geringste neiging tot protest of zelfs maar vragen. Ik zie het in Nederland niet gebeuren ...
Net als vorige week gaan Jason, Lynn en ik 's middags vaak onder begeleiding van Francis en een stoet kinderen op 'home visit'. We bezoeken de huizen van een aantal leerlingen, wisselen een paar woorden met hun ouder of voogd en kijken rond. Vooral dat laatste is snel gedaan, omdat er meestal maar 2 kamers zijn. Vaak is niet duidelijk wie nu waar slaapt, omdat er vele malen meer mensen zijn dan bedden. Zo is er een grootmoeder die 6 kleinkinderen grootbrengt in een huisje met 3 kamers waarin 2 bedden staan, een echtpaar met 2 eigen kinderen en 3 neefjes en nichtjes in 2 kamers, een 18-jarige alleenstaande moeder met 4 kinderen in 1 kamer en ga zo maar door. Het is armoe troef in deze gezinnen, waar vaak zelfs in de keuken op de grond wordt geslapen, nooit elektriciteit of stromend water is en een bed lang niet altijd een matras of deken heeft.
Omdat niet elke klas een eigen schoolbord heeft heb ik platen triplex en schoolbordenverf gekocht. De timmerman die in opdracht van Jason en Lynn banken en tafels maakt knutselt er een raamwerk omheen en klaar!
De muren van het schooltje bestaan uit een constructie van hout en modder en de deuren zijn van ruw hout. Heel doeltreffend maar mooi is anders. Dus heb ik een aantal potten verf en een paar kwasten gekocht om de deuren van vrolijke kleuren te voorzien.
Zodra de kinderen weg zijn beginnen we en we kunnen alledrie een deur doen voordat het donker wordt. De volgende dag staan de kinderen stomverbaasd naar de plotseling kleurige deuren te kijken. Iedere dag na schooltijd werk ik aan de deuren; op de 1 schilder ik een bloem, op de ander vlinders. Zo krijgt iedere deur een eigen tekening en de kinderen zijn iedere morgen weer door het dolle heen!
De kinderen krijgen iedere dag een lunch op school. Soms is dat hun enige maaltijd, maar Pamela en Francis kunnen ook niet meer betalen dan mais of bonen. En dus zorgen wij er een paar keer voor dat er rijst met vlees of pilau kan worden gemaakt. De kinderen staan keurig in de rij op hun beurt te wachten. Zelfs als ze denken dat het op raakt is er niemand die voordringt om toch wat te kunnen krijgen. Bij gebrek aan genoeg bordjes worden voor de kleintjes bekers gebruikt en zij komen als eerste hun eten halen. Als ik de hoeveelheden zie die hier weg worden gestouwd vraag ik me af of ze vanavond niet allemaal buikpijn zullen hebben ...
De 2e week zit erop. Ik heb mijn dagelijks ritme te pakken, vind zonder moeite een ader om bloed af te nemen, ken steeds meer kinderen bij naam en zie per dag meer kakkerlakken dan in alle voorgaande reizen bij elkaar. Lynn, Jason en Sinja zijn weg dus ik ben de enige mzungu in de wijde omtrek. Het gaat nog steeds prima!
P.S. Ik zie dat het wel een erg lang verhaal is geworden. Het internet café is ver weg en er is vaak geen stroom, daarom schrijf ik thuis steeds een stukje op mijn tablet zodat ik het in het cyber café alleen maar hoef te versturen. En zelfs dan was ik vorige keer 1,5 uur bezig om alles weg te krijgen!
Francis en ik kijken wat de verschillende hurktoiletten kosten, want toiletpotten gaan het, vanwege de prijs, zeker niet worden.
Moses, de geadopteerde zoon van Pamela en Francis, is een avond thuis en vertelt ons vrijwilligers heel uitgebreid hoe dankbaar de community ons is en dat we voortaan een thuis in Kenia hebben waar we altijd welkom zijn.
Zondag staan er HIV-testen op het programma, omdat iedereen dan thuis is. We gaan eerst naar een ziekenhuisje waar ik nog niet ben geweest om de testjes en wat medicijnen op te halen. Bosco, een gezette man die blijkbaar belangrijk is, zoekt alles bij elkaar: malariatabletten, zakjes ORS, een koelboxje vol vaccinatieserums, de nodige spuiten en naalden, de HIV-testjes en op ons aandringen ook ontwormingspillen en ringwormcreme. We klimmen weer achterop de motobikes en na heel veel gehobbel over de smalste voetpaadjes komen we na een half uur aan. We stallen alles uit en dan blijkt dat Bosco de HIV-testjes is vergeten, evenals het grootste deel van de creme. Terwijl hij terug gaat beginnen wij maar vast met het uitdelen van ontwormingspillen en insmeren van hoofden. Dat zijn er zoveel dat we al snel door onze creme heen zijn. Verder komen de mensen met klachten over pijn in hun hoofd, botten of borst, kinderen met diarree en allerlei soorten uitslag. Sinja geeft 4 of 5 vaccinaties tegen mazelen, de moeders van de kinderen met diarree geven we zakjes ORS mee en verder kunnen we niets doen. Er is geen paracetemol en geen creme tegen uitslag, de moeder met de tweeling van 15 maanden die er door gebrek aan goed voedsel uitzien als baby's van 4 maanden kunnen we niets anders bieden dan medeleven.
Als Bosco terugkomt vindt hij dan ook 4 uiterst gefrustreerde mzungu's. En dat wordt er niet beter op als we eindelijk met de HIV-testen willen beginnen en dan blijkt dat er een HIV-Aids centrum vlakbij is! We doen toch nog 4 testjes, geven 3 vrouwen de pil (voor 1 maand dus dat schiet lekker op) maar zijn voornamelijk druk met het uitdelen van de ontwormingspillen en het insmeren van hoofden. De dingen dus die Bosco niet eens mee wilde nemen! Dit is typisch Afrika: grootse plannen die stuk lopen op gebrek aan organisatie, inzicht en inzet en vervolgens allemaal heel verontwaardigd elkaar de schuld geven.
Maandagochtend ga ik weer naar Makutano waar ik, naast het testen op malaria, bloedgroep, tyfus en zwangerschap, nu ook bloed afneem. Gedwee laten mijn eerste slachtoffers mij onder begeleiding van sister Lilian in hun arm prikken, zonder ook maar de geringste neiging tot protest of zelfs maar vragen. Ik zie het in Nederland niet gebeuren ...
Net als vorige week gaan Jason, Lynn en ik 's middags vaak onder begeleiding van Francis en een stoet kinderen op 'home visit'. We bezoeken de huizen van een aantal leerlingen, wisselen een paar woorden met hun ouder of voogd en kijken rond. Vooral dat laatste is snel gedaan, omdat er meestal maar 2 kamers zijn. Vaak is niet duidelijk wie nu waar slaapt, omdat er vele malen meer mensen zijn dan bedden. Zo is er een grootmoeder die 6 kleinkinderen grootbrengt in een huisje met 3 kamers waarin 2 bedden staan, een echtpaar met 2 eigen kinderen en 3 neefjes en nichtjes in 2 kamers, een 18-jarige alleenstaande moeder met 4 kinderen in 1 kamer en ga zo maar door. Het is armoe troef in deze gezinnen, waar vaak zelfs in de keuken op de grond wordt geslapen, nooit elektriciteit of stromend water is en een bed lang niet altijd een matras of deken heeft.
Omdat niet elke klas een eigen schoolbord heeft heb ik platen triplex en schoolbordenverf gekocht. De timmerman die in opdracht van Jason en Lynn banken en tafels maakt knutselt er een raamwerk omheen en klaar!
De muren van het schooltje bestaan uit een constructie van hout en modder en de deuren zijn van ruw hout. Heel doeltreffend maar mooi is anders. Dus heb ik een aantal potten verf en een paar kwasten gekocht om de deuren van vrolijke kleuren te voorzien.
Zodra de kinderen weg zijn beginnen we en we kunnen alledrie een deur doen voordat het donker wordt. De volgende dag staan de kinderen stomverbaasd naar de plotseling kleurige deuren te kijken. Iedere dag na schooltijd werk ik aan de deuren; op de 1 schilder ik een bloem, op de ander vlinders. Zo krijgt iedere deur een eigen tekening en de kinderen zijn iedere morgen weer door het dolle heen!
De kinderen krijgen iedere dag een lunch op school. Soms is dat hun enige maaltijd, maar Pamela en Francis kunnen ook niet meer betalen dan mais of bonen. En dus zorgen wij er een paar keer voor dat er rijst met vlees of pilau kan worden gemaakt. De kinderen staan keurig in de rij op hun beurt te wachten. Zelfs als ze denken dat het op raakt is er niemand die voordringt om toch wat te kunnen krijgen. Bij gebrek aan genoeg bordjes worden voor de kleintjes bekers gebruikt en zij komen als eerste hun eten halen. Als ik de hoeveelheden zie die hier weg worden gestouwd vraag ik me af of ze vanavond niet allemaal buikpijn zullen hebben ...
De 2e week zit erop. Ik heb mijn dagelijks ritme te pakken, vind zonder moeite een ader om bloed af te nemen, ken steeds meer kinderen bij naam en zie per dag meer kakkerlakken dan in alle voorgaande reizen bij elkaar. Lynn, Jason en Sinja zijn weg dus ik ben de enige mzungu in de wijde omtrek. Het gaat nog steeds prima!
P.S. Ik zie dat het wel een erg lang verhaal is geworden. Het internet café is ver weg en er is vaak geen stroom, daarom schrijf ik thuis steeds een stukje op mijn tablet zodat ik het in het cyber café alleen maar hoef te versturen. En zelfs dan was ik vorige keer 1,5 uur bezig om alles weg te krijgen!
-
07 Februari 2014 - 11:23
Kitty:
Super om dit te lezen, waanzinnig goed werk ! -
07 Februari 2014 - 11:31
Ed Schoolderman :
Bijna traantjes in mijn ogen, als je dit leest.
Super dat je dit doet.
Zorg goed voor je zelf ook daar.
Gr.
Ed
-
07 Februari 2014 - 11:50
Marlene:
Zuster Phily...moedig hoor!Take care! X
-
07 Februari 2014 - 11:50
Lucie:
super bezig Phily, wat een leuk kleurtje toch kan doen voor een deur> Als je Nooit wat had, hoefde je ook nooit iets te organiseren, dat blijft nog een probleem in veel delen van Afrika, maar heel veel mensen zijn erg bereid en wille erg graag leren. de groei en opbouw zit er op veel plaatsen in.
fijne tijd nog. gr en liefs Lucie -
07 Februari 2014 - 13:22
Ton:
Diep respect voor jouw inzet en inzichten. Heel knap.
Enneh.. lange verhalen zijn leuker. ga zo door.
Ton -
07 Februari 2014 - 20:34
Corinne:
Ha Phily,
Volgens mij heb je t naar je zin daar. Tijd vliegt, dus benut je dagen maximaal meid.
S avonds zeker ko in je bedje?
Xxx -
07 Februari 2014 - 21:21
Kevin - Travel Active:
Dag Phily,
Klinkt goed daar hoor! We bellen zodra je terug bent uit Kenia want we zijn heel benieuwd naar je verhalen.
Groeten,
Kevin van Ginkel
Travel Active -
08 Februari 2014 - 16:29
Will^& Klasina:
hoi Phily wat een mooie foto.s ja verven ben je goed in , en wij maar klagen als de slaapkamer te klein is zorg goed voor de kids !!! dat luk je wel geniet wat er te genieten valt als de kids lachen dan zijn ze de ellende even vergeten zorg goed voor je zelf . groetjes van ons xxx -
10 Februari 2014 - 12:37
Son:
Geweldige ervaring. Jammer dat het al weer bijna voorbij is hè? Maar ik ben toch blij als je weer gezond en wel weer thuis bent.XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
