week 1

Week 1
Vanaf de verharde weg volg je ca 15 minuten de dirtroad, daarna sla je een klein kronkelig pad in en dan kom je bij het huis waar Pamela en Francis wonen met hun dochters Masha en Perro. Er zijn nu nog 2 andere vrjjwilligers: Jason en Lynn, een jong stel uit Maleisië. Iedereen is druk en enthousiast en er hangt een gezellige en ongedwongen sfeer. Het is een betonnen huis met echte ramen, maar zonder elektriciteit of stromend water. In mijn kamer staat een klein 2-persoonsbed met klamboe en een klein tafeltje. Het heeft 2 raampjes waar gordijnen voorhangen die zo dun zijn dat ze absoluut geen nut hebben. In de woonkamer staat een accu waar de radio op is aangesloten, een kleine tv staat er werkeloos naast en langs de muur staat de motobike geparkeerd. Rond de kleine eettafel staan alleen stoelen als het schooltje dicht is, want anders worden ze door de leraren gebruikt. Die school staat op het terrein achter het huis en heeft ca 240 leerlingen, waavan de meeste (half) wees en vele HIV positief zijn. Naast het huis staat nog een gebouwtje waar oma woont met kleine Naomi. Naomi is een weesje van nog geen 2 jaar en al hier vanaf haar geboorte. Ze noemen haar vaak Matuma, wat "heeft nooit moederliefde gekent" betekent.

Op het gasfornuis wordt water verwarmd, in een teiltje gegoten en op een krukje in de 'badkamer' gezet. Er wordt een kleine kaars in het raampje gezet en boven het gat wat de wc is giet ik het water met een plastic beker over me heen en geniet zo van een heerlijk warme bucketshower. De deur kan niet op slot en klemt soms zo dat je iemand moet roepen om hem van buiten af te openen, maar niemand die zich daar druk over maakt. Daarna schuiven we allemaal aan de kleine tafel voor het door Masha gemaakte avondeten. Wat het allemaal is weet ik niet, maar het smaakt prima.

De volgende dag ga ik met Jason en Lynn naar het ziekenhuisje. We lopen naar de dirtroad waar we een motobike met driver kiezen uit het groepje mannen dat daar rondhangt. Dat is trouwens ook waar de enige winkel in de verre omtrek is te vinden en waar je je telefoon op kan laden. We volgen de weg nog verder van de bewoonde wereld af, ontwijken kuilen en stenen, zwaaien af en toe en ademen ik weet niet hoeveel stof in.
Na zo'n 10 minuten komen we bij Makutano, wat bestaat uit het ziekenhuisje en een aantal winkels. Het ziekenhuis zelf heeft een klein kamertje waar iemand de medicijnen uitzoekt, een vaccinatiekamertje waar sister Josephine de vaccinaties geeft en het lab, waar ik neerstrijk. De 2 dames daar willen al na 5 minuten dat ik bloed afneem, maar aangezien ik geen flauw idee heb hoe ik in een ader moet prikken begin ik daar uiteraard niet aan. Dus geef ik vingerprikken en doe ik testjes op HIV, malaria en typhus. Een 13 jarig meisje, zonder enige vrouwelijke vormen en een en al armen en benen, komt voor een zwangerschapstest. Ze gaat naar highschool en daar mag ze niet heen als ze zwanger is. Ik verbaas me over een hoop dingen, o.a. het feit dat bloed noch urine wordt gelabeld met een naam. Zet maar neer en de verpleegster weet wel wat van wie is. Het lijkt mij absoluut geen waterdicht systeem en ik vraag me af hoe vaak dit fout gaat. Maar als ik het vraag zijn de dames heel zeker: ze vergissen zich nooit!
Als er even geen patiënten zijn voor het lab ga ik bij Josephine kijken. Daar vul ik vaccinatiespuiten en geef baby's 2 druppels poliomedicijn in hun mondje. Er is verder niet veel wat we kunnen doen en rond 1 uur gaan we terug naar huis voor de lunch.

Maar voor we gaan eten laat de headmaster, mr. Peter, alle leerlingen klas voor klas bij ons langs lopen. We controleren de hoofden op ringworm, stoppen een anti-wormpil in iedere mond en smeren waar nodig zalf op de plekken. De kinderen laten alles heel gedwee over zich heen komen en laten zich sturen waar je ze hebben wilt.

's Middags (na mijn rondje door de school) bespreek ik met Francis en Pamela de onhygiënische situatie. Er zijjn nu 2 toiletten voor alle leerlingen en leerkrachten. Dat is veel te weinig, met een groot risico op ziektes als gevolg. We besluiten een nieuw gebouw met 6 toiletten te laten bouwen met een deel van het geld dat ik in Nederland heb ingezameld. Ze zijn hier zo blij mee dat Francis direct aan het bellen slaat en nog dezelfde avond de eerste vrachtwagen arriveert.

De volgende dag ga ik niet naar het ziekenhuis maar stap ik achter Francis en de driver op de motobike (Francis kan zelf nog niet rijden) om op zoek te gaan naar de rest van het materiaal. We rijden de dirtroad af naar Moisbridge, zoeken, vragen en dingen af. 's Middags gaat de fundi (uitvoerder) met ons mee, want hij weet een mannetje voor het hout. Weer met z'n 3en op de motobike gaan we nu echt dwars door het landschap waar alleen een smal voetpad is wat we volgen. We komen op een prachtige plek met een geweldig uitzicht waar inderdaad een mannetje hout verkoopt. Tot mijn verbazing zie ik ook 3 kleine meisjes die op onze school zitten. Die moeten met die kleine beentjes een aardig eindje lopen om op school te komen!

Het toilettenproject vordert gestaag en bij elke levering van nieuw materiaal en iedere volgende stap komt Francis me halen om toch vooral weer een foto te maken voor de sponsors thuis. Ik kan er inmiddels een boek mee vullen!

Sinds vrijdag versterkt Sinja ons team. Ze is een 59-jarige Koreaanse die al 30 jaar in Londen woont. Ze wilde vanuit Kikuya hierheen omdat ze Jason en Lynn in het vrijwilligershuis had ontmoet en hoopte bij mij aansluiting te vinden ivm onze leeftijd. Helaas werd ik al na een paar uur knettergek van haar constante geklep. Of ze nu aan tafel zit, bij me op de motobike of dat we ergens lopen, ze yept echt aan een stuk door! Ik probeer haar dan ook zo veel mogelijk te ontlopen, wat niet meevalt omdat ze me blijkbaar erg interessant vindt. Gisteren, toen we op de motobike weer over allerlei smalle paadjes reden, heb ik haar maar gevraagd een poosje stil te zijn zodat ik van de omgeving kon genieten. Gelukkig gaat ze donderdag alweer weg!

Mijn eerste week hier zit er alweer op; ik ken een paar woordjes Swahili, haal mijn eigen douchewater uit de put, heb chappati gemaakt en mijn voeten zijn al dagen niet meer schoon geweest. Gisteren hebben we een mega regenbui gehad waardoor het ergste stof even weg is, het toilettenproject verloopt naar verwachting en voor de komende week heb ik al een volgend project ingedachten. Met andere woorden: het gaat prima!